• Nie trafiła do mnie ta książka, choć z ogólnym przekazem się zgadzam. Nie podoba mi się jej konstrukcja, jakby na siłę napompowana, z powtórzeniami i zapowiedziami "co odkryjemy w następnym rozdziale". Trochę masło maślane i dużo zadań do wykonania z pisaniem - wielu ludziom tego typu ćwiczenia pomogą, do mnie nie przemawiają.
  • Poszukiwanie własnej drogi do szczęścia i zdrowia drążymy czasem krętymi korytarzami przeszłości. Mark Wolynn kieruje perspektywę swoich czytelników w stronę traumy dziedziczonej od pokoleń. Autor tłumaczy w jaki sposób epigenetyka programuje zmiany chorobowe u kolejnych pokoleń. Silne czynniki stresogenne kodują przyszłe reakcje obronne. • Autor w sposób obrazowy przedstawia swoje doświadczenia w pracy terapeutycznej z rodzinami dotkniętymi nieuświadomionymi zdarzeniami z przeszłości. Poszukiwanie rozwiązania tego zapętlenia opiera się na wewnętrznym zdaniu, czyli walce z własnymi demonami przeszłości. Mózg i ciało potrzebują wyleczenia w sferze podświadomości. Słowa z kolei kształtują obraz naszej osobowości i to właśnie wypowiadane słowa są podstawowym narzędziem autora w pracy z pacjentami, którzy chcą poradzić sobie z traumą, a niekiedy zabliźnić rany wojenne (Holokaust jest tu częstym przykładem).
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo