Dawno żadna powieść tak mnie nie wciągnęła i nie poruszyła. Niesamowity świat powojennego Neapolu, pełen przemocy, brutalny, a w tym wszystkim wrażliwość patrzącej na niego małej dziewczynki i jej genialnej przyjaciółki. Historia przyjaźni i rywalizacji, dojrzewania, dorastania w zmieniającej się rzeczywistości - ale wciąż jeszcze takiej, w której nie docenia się inteligencji wykształcenia kobiety... Ciekawe, czy kolejne tomy będą równie dobre - na pewno mam ochotę poznać dalszy ciąg historii tej przyjaźni.

Nie byłam na początku przekonana do tej książki. Jednak z czasem zmieniłam zdanie. • Łatwo można się odnaleźć w bohaterkach Eleny Ferrante, a historia dziewczyn wciąga i chce się tylko więcej i więcej

Już w dojrzałym wieku, Elena Greco dowiaduje się od syna przyjaciółki o zaginięciu jego matki. • Wraca wspomnieniami do czasów ich wspólnie spędzonego dzieciństwa i wczesnej młodości. Opowiadając o łączącej ich przyjaźni, która wydaje się momentami toksyczna ale też budująca, rozwijająca, silna. • Dziewczynki wychowują się w biednej dzielnicy Neapolu, a sytuacje, które napotykają w domu, szkole czy podczas wspólnych zabaw sprawiają, że mimo różnicy charakterów coraz bardziej zbliżają się do siebie. • Ich relacja jest mocno zabarwiona rywalizacją, zazdrością, ale też podziwem i wzajemną troską. • Jak dla mnie wręcz fascynujący obraz przyjazni pomiędzy dwoma kobietami. Fascynujący, bo taki prawdziwy. • Jestem ciekawa ich dalszych losów dlatego sięgam po kolejny tom.

Niesamowita historia, wspaniale napisana i przetłumaczona. Nie mogłam się od niej oderwać. Czytam już drugą część. Polecam.