• Uwielbiam gry, które wymagają ode mnie skupienia, uwagi, ale rewanżują się dobrą zabawą, którą można powtarzać wielokrotnie bez znudzenia. Na pewno do tego typu gier należy ta, którą poznałam kilka lat temu i nie mogłam uwierzyć, jaka jest prosta, a jednocześnie wciągająca. Chodzi oczywiście o Dobble. • Dobble to popularna gra na spostrzegawczość. W metalowym pudełku znajduje się 55 kart z rysunkami. Każda karta posiada jeden wspólny symbol z innymi kartami, dzięki czemu można połączyć je w pary. Jest kilka wariantów rozegrania partyjki w Dobble, najpopularniejsze są chyba te związane z pozbywaniem się kart, które mamy w dłoni, lub zbieraniem ich z kupki. W obu przypadkach musimy spojrzeć na kartę, którą trzymamy, i dopasować jeden z obrazków do tego na stosiku. • Dobble to świetna gra, która pomaga w treningu spostrzegawczości. Symbole na kartach nie są ułożone identycznie, różnią się też wielkością czy kierunkiem wydruku, dlatego czasem dłuższą chwilę zajmuje dopasowanie odpowiednich obrazków do siebie. Dodatkowo poza spostrzegawczością ćwiczy się refleks, ponieważ inni gracze też chcą wygrać, dlatego trzeba jak najszybciej znaleźć dopasowanie i pozbyć się swojej karty albo w drugiej wersji gry – zgarnąć jedną ze stosu. Ciekawe też, że im dłużej się gra, tym szybciej przychodzi połączenie rysunków z kart. • Plusem gry na pewno są proste zasady. Zarówno starsi, jak i młodsi mogą w nią zagrać i porywalizować między sobą, a każdy załapie zasady już kilka sekund. Także wykonanie zasługuje na uwagę. Karty są kolorowe, niewielkie, mieszczą się w małym metalowym pudełku, dlatego można je spakować do torebki czy plecaka i zabrać ze sobą wszędzie. • W Dobble można grać wielokrotnie i się nie znudzić. Rywalizacja między zawodnikami aż wisi w powietrzu, mimo że każdy patrzy jedynie na swoje ręce, szukając odpowiednich symboli. To gra dla dużych i małych, niezależnie od wieku. Zdecydowanie jedna z tych gier, z którymi warto spędzić rodzinne popołudnie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo