Książka porusza temat stereotypowego postrzegania ogromnego kontynentu- Afryki jako jednego państwa. Autor w swojej książce poruszył temat kolonializmu, tego jak destrukcyjnie wpłynął on na kształtowanie się nowo powstałych państw, relacji między poszczególnymi grupami etnicznymi. Bardzo podobało mi się porównanie funkcjonowania demokracji w istniejących dyktaturach. Wielokrotnie śmiałam się czytając ów lekturę, humor autora jest wspaniały. Jedyne czego teraz pragnę, to to by spróbować ryżu jollof.

Piećdziesiąt cztery państwa, około 354 stron (nie licząc przypisów) i intencja przełamania stereotypów, opisania • nowoczesnych państw w Afryce. Brzmi ciekawie, prawda? Tymczasem około 50 stron jest poświęcone temu, o czym wspomina • tytuł książki. Reszta, to opis, jak doszło do aktualnej sytuacji w większości państw afrykańskich - czyli wina jest • całkowicie po stronie wyzyskujących, białych kolonistów, nawet, jeśli jest mowa o lokalnych dyktatorach (to działania • kolonistów, tym razem byłych, ich wspierają). Jako nowszy wątek - do grona winnych w ostatnim czasie dołączyły Indie • i Rosja, bo najbardziej przyczyniają się do globalnego ocieplenia i wynikających z niego katastrof w Afryce. • Liczyłam na opis różnic i sukcesów gospodarczych, kulturalnych lub technologicznych wśród wspomnianych 54 państw, ale • jedyny wątek sukcesu to opis fikcyjnej Wakandy z filmu uniwersum Marvella. • Acha, autor wyemigrował z Nigerii, rezygnując z mieszkania w tym nowoczesnym i rozwiniętym państwie ;-)