• „Drobny szczegół” to mikropowieść, która ma maksymalną moc rażenia, jeśli chodzi o treść. Traktuje o ofiarach konfliktu izraelsko-palestyńskiego, na których losy spuszczono zasłonę milczenia. A tych, którzy choć nawet odrobinę próbowaliby zza niej cokolwiek podejrzeć, może spotkać zupełnie to samo. Shibli przedstawia nam dwie bohaterki. Jedna w 1949 roku gdzieś na pustyni Negew zostaje wzięta do niewoli, brutalnie zgwałcona i zabita przez stacjonujących tam wówczas żołnierzy. Po wielu latach zbrodnia ta zaczyna interesować pewną mieszkankę Ramallah. Dziewczyna robi wszystko, by dostać się do Negewu i móc znaleźć chodź odrobinę więcej informacji o zamordowanej wówczas dziewczynie. Wie, że podjęte przez nią działania są bardzo niebezpieczne, ale jest jeden element, który łączy ją z ofiarą. To on motywuje ją do działania i nie pozwala zapomnieć o tej tajemniczej zbrodni sprzed lat. Szybko jednak przekonuje się na własnej skórze jakimi mechanizmami posługuje się wojna, która zawsze jest bezwzględna, pełna grozy, przemocy, zła w najczystszej postaci. I tylko zwycięscy wychodzą z niej obronną ręką, dla których losy ofiar są niestety mało istotne. „Drobny szczegół” to krótka i trudna rzecz, ale godna uwagi. Polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo