• „Uśmiechnij się i nie trać wiary” tymi słowami zakończyła swą książkę Bronnie Ware. Z całą pewnością nie jest to książka o śmierci. Wręcz przeciwnie jest to książka o życiu, a właściwie o sensie jego istnienia. Powinna ona nosić tytuł ŻYJ TAK, ABY NICZEGO PÓŹNIEJ NIE ŻAŁOWAĆ. Czego najczęściej żałujemy…? Nigdy nie żałujemy tego co materialne, a o co tak często wszyscy zabiegamy. Żałujemy tego, czego nie da się kupić za ŻADNE pieniądze. Jesteśmy źli z powodu tego, że nie żyliśmy tak, jak nam podpowiadało serce. Zbyt często w swym życiu oglądamy się na innych, ulegając presji otoczenia. Przepracowujemy się kosztem wolnego czasu, który moglibyśmy spędzić z najbliższymi. Często też mamy żal z powodu braku życiowej odwagi niezbędnej do okazywania własnych uczuć. Żałujemy również utraty kontaktów z przyjaciółmi, którzy w tych ostatnich chwilach mogliby okazać się dla nas naprawdę doskonałym wsparciem. Najbardziej jednak w świecie ubolewamy nad brakiem szczęścia… Do takich wniosków dzięki swym obserwacjom dochodzi autorka tej książki. Z całą pewnością się nie myli. Pytanie tylko na ile ze sobą jesteśmy szczerzy, aby móc na tej ostatniej życiowej prostej zwyczajnie się do tego przyznać. Książka ta niewątpliwie zmusza czytelnika do głębokiej refleksji nad własnym życiem. Gorąco polecam…
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo