• "Panny roztropne" to rewelacyjna i optymistyczna książka pełna wspaniałego humoru, miłosnych perypetii i innych życiowych zawirowań. Książka gwarantuje dobrą zabawę i uśmiech, który nie schodzi z twarzy, a momentami wręcz bawi do łez. Bohaterowie są fantastyczni. Zarówno ci, których już znamy, jak i ci nowi. Jest zabawnie i uroczo. Lekturę przeczytałam jednym tchem i nawet nie zauważyłam kiedy dobiegła końca. Uważam, że jest to bardzo udana i przyjemna lektura w sam raz na poprawę humoru i na oderwanie się od rzeczywistości. Gorąco polecam 🥰 "Panny roztropne" to drugi tom z cyklu "Dobre myśli".
  • MA KILKA ZABAWNYCH MOMENTÓW :)
  • Świetna pozycja wakacyjno-wypoczynkowa. Dalsze i nie mniej ciekawe przygody Milaczka, jej ciotki oraz małej sąsiadki. Dzięki "milaczkowi" odkryłam nowe nazwisko wśród polskich autorek, którego celowo szukam na półkach, kiedy potrebuję odpocząć przy książce. Język niezbyt skomplikowany, dowcipny, sytuacje ciekawe i prawdziwe. Opis bohaterów, nieco powierzchowny, szablonowy, ale przez to bardzo klarowny. W samych bohaterach (a ściślej powiedzieć w bohaterkach) naprawdę idzie się zakochać. Taka lekka komedia romantyczna - książkowa.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo