• „Czerwone wino do ryby... mogłem coś podejrzewać!”. • Na turnieju szachowym Kronsteen dostaje informacje, że ma się zgłosić do szefa, który jest głową organizacji WIDMO. Krosteen wraz z Rosą Klebb przygotowują zasadzkę na Anglię, w ramach której Bond ma zginąć. Niedługo potem James Bond dostaje informację, że pracownica ambasady radzieckiej w Stambule zakochała się w nim. Za możliwość spotkania oferuje Wielkiej Brytanii urządzenie deszyfrujące „Lektor”. Maszynę chcą mieć Rosjanie i Brytyjczycy. Bond przyjmuje zadanie – ma dostarczyć Tatianę Romanową do Anglii całą i zdrową razem z „Lektorem”. • Drugi z filmów o Jamesie Bondzie, Pozdrowienia z Rosji z 1963 roku, rozpoczyna się ponownie od wprowadzenia w historię. Najpierw widzimy polowanie na fałszywego agenta 007, potem akcja przenosi się do gabinetu szefa WIDMA, gdzie dowiadujemy się o zawiązanym spisku. Organizacja chce posłużyć się naiwną agentką rosyjską i kochliwym agentem brytyjskim, by skłócić ze sobą kraje i wykraść „Lektora”. • Część filmu pokazuje szpiegów ze Stambułu. Oglądamy ich metody działania, w których James odnajduje się całkiem dobrze. By chronić Bonda, jego nowy przyjaciel Kerim Bey postanawia ukryć go w cygańskiej wiosce. Tu poznajemy odrobinę kultury cygańskiej i jesteśmy świadkami strzelaniny. Potem akcja przenosi się do kilku innych miejsc – kościoła, na statek, do ambasady – by w końcu trafić do pociągu. • Sceny w pociągu są najciekawsze. Piękny Orient Express zachwyca nawet w czasach obecnych, a małe przestrzenie, w których dzieje się naprawdę wiele, sprawiają, że doskonale się to ogląda. • W filmie nie brakuje akcji. Są bójki, strzelaniny, zemsta i niebezpieczeństwa. Jest też oczywiście miłość i seks, uwodzenie, pieniądze i wspaniałe gadżety – nóż w bucie, walizka z gazem czy linka w mankiecie. • Rolę Jamesa Bonda znowu powierzono Seanowi Connery’emu. Jako zawsze elegancki, przystojny i dystyngowany mężczyzna zachwyca widzów. Główną rolę kobiecą otrzymała Daniela Bianchi. Kobieta jest piękna, naprawdę zachwyca na ekranie. Pojawił się też Q. w jego rolę wcielił się Desmond Llewelyn. Zobaczymy go w jeszcze kilkunastu następnych filmach. • Co ciekawe Pozdrowienia z Rosji to drugi film z serii. Oparty jest na piątej powieści autorstwa Iana Fleminga o Jamesie Bondzie. Mimo to są momenty, które nawiązują do poprzedniego filmu. Na początku nakrywamy Bonda na randce z Sylvią Trench, którą poznał na początku pierwszego filmu. Mamy też nawiązania do WIDMA, a Bond korzysta z wiedzy zdobytej w pierwszej części swoich przygód. • Drugą ciekawostką jest to, że film ponownie kończy się sceną dwuznaczną – Bond uwodzi swoją nową partnerkę na łódce i oddają się przyjemnemu obcowaniu ze sobą. Pojawia się też napis, że Bond powróci w kolejnym filmie. Już nie mogę się doczekać! • Pozdrowienia z Rosji to jedna z moich ulubionych części serii o Bondzie. Uwielbiam sceny z pociągu, podoba mi się też gra przeciwnika Bonda – Donalda Granda (w tej roli Robert Shaw). Historia jest przyjemna, dopracowana, nie przegadana. Nie brakuje w niej akcji, jest też pokazane działanie różnych agentów. Naprawdę miło się to ogląda. • Polecam nie tylko tym, którzy lubią Bonda. Nawet jeśli nie znacie poprzedniej części, warto zapoznać się z tą. To dobry film akcji, klasyk gatunku. No i wspaniały Connery, który zachwyca każdym pojawieniem się na ekranie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo