• Czy można leczyć się w klinice stresu bojowego, nie będąc na wojnie? Okazuje się, że tak. Dzisiaj proponujemy Wam książkę "Miłość z kamienia" Grażyny Jagielskiej. To jej szczera i przejmująca opowieść o życiu u boku męża - korespondenta wojennego. To historia o tym, jak trudno pogodzić ze sobą dwa światy: domowy, z wywiadówką dziecka czy chorobą kota i ten wojenny, pełen nieb­ezpi­ecze­ństw­. O tym, jak bardzo można oddalić się od siebie, pomimo wspólnych zainteresowań oraz pasji i o próbach ratowania miłości. Opowieść o cenie, jaką każdego dnia płaci autorka, obawiając się ciągle jak najgorszych wieści z kolejnego frontu, na który pojechał jej mąż. Obowiązkowa lektura, szczególnie dla miłośników reportaży Wojciecha Jagielskiego. am
    +2 trafna
  • Rewelacyjna opowieść o życiu w powolnie postępującej psychozie, o walce o siebie , o ratowaniu małżeństwa. O powolnym zapadaniu na chorobę bardzo wrażliwej psychiki.
  • „Odwaga jest niczym innym jak strachem, którego się nie okazuje”, Sergio Leone • Jak wygląda życie z korespondentem wojennym, nieustannie narażającym swoje życie? Czy to tylko ciągły strach i czekanie na szczęśliwy powrót z kolejnych wypraw na front? Jaką cenę płacą codziennie bliscy i rodzina ludzi, których zawód to balansowanie na krawędzi śmierci? • Grażyna Jagielska, żona byłego korespondenta wojennego Wojciecha Jagielskiego, dokładnie poznała takie życie. Książka pt. „Miłość z kamienia” to swoiste rozliczenie z bardzo trudnym etapem małżeństwa Jagielskich. • Podczas gdy dla Wojciecha każdy wyjazd na front był niczym kolejna dawka silnie uzależniającego narkotyku, dla Grażyny był to następny krok w stronę depresji. Każda opowieść męża o wydarzeniach, których był świadkiem, przeradzała się w umyśle autorki w koszmar bezwzględnie zatruwający codzienność. Dla korespondenta wojennego opowiedzenie i głośne nazwanie wszystkich strasznych obrazów było pewnego rodzaju terapią i oczyszczeniem. Tymczasem dla jego żony te historie stawały się trudnym do udźwignięcia ciężarem. Pisarka wyznaje, że pomimo usilnych prób zrozumienia pasji męża, nie była w stanie pozbyć się jednej natrętnej myśli – mąż prędzej czy później zginie. Oczekiwanie na powrót ukochanego mężczyzny zmieniło się w oczekiwanie na telefon informujący o jego śmierci. Ciągły stres i nawarstwiające się lęki w końcu doprowadzają autorkę do skrajnego wyczerpania psychicznego. Diagnoza – syndrom stresu bojowego. I tak, kobieta, która nie walczyła na wojnie, nigdy nie trzymała w ręku karabinu, trafia do kliniki stresu bojowego, gdzie rozpaczliwie próbuje zapomnieć o śmierci. • Wstrząsające przeżycia, drastyczne wspomnienia i zabójcze nieb­ezpi­ecze­ństw­o, sprawiają, że Jagielscy potrzebują siebie nawzajem jak powietrza, a ich miłość staje się coraz trwalsza. To właśnie miłość z kamienia…
  • Pięćdziesiąt trzy wojny. • Dla niego pełnia życia, przygoda, adrenalina, nagradzane na całym świecie reportaże. • Dla niej samotność, niewyobrażalna tęsknota, paniczny strach. I kilkumiesięczny pobyt w klinice stresu bojowego, chociaż nigdy nie była na wojnie. To jego stres. Zawsze obarczał ją wszystkimi swoimi problemami. • Książka Grażyny Jagielskiej to opisany przepięknym językiem przejmujący obraz związku z najbardziej znanym polskim korespondentem wojennym. Najważniejszą wojnę - wojnę o miłość, rodzinę i życie - musieli stoczyć między sobą. gielska napisała książkę intymną, ale nie ciepłą. Czytam ją z fascynacją. To śmiała, brutalna opowieść o sile rażenia wojny. O cenie, jaką płaci kobieta za małżeństwo z korespondentem wojennym. Zastanawiam się, jaką cenę za tę książkę zapłaci korespondent. nota wydawcy
  • Grażyna Jagielska,żona korespondenta wojennego i reportera "Gazety Wyborczej" Wojciecha Jagielskiego w swojej książce "Miłość z kamienia" w przejmujący sposób pokazała studium o uczuciu, które prowadzi do obłędu i strachu o bezpieczeństwo męża. • Przejmującą i bezpretensjonalna opowieść kobiety, która od wielu lat przygotowuje się na śmierć męża.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo