• OCENA 4,5 • Długa noc w Paryżu jak na razie jest to pierwsza książka DOVa ALFONa, który wg wydawcy jest byłym pracownikiem wywiadu, jednostki 8200, najtajniejszego ramienia Sił Obronnych Izraela - Cahalu. • Książka ma 462 strony podzielonych na 121 krótkich rozdziałów. • Thriller szpiegowski rozgrywający się na przemian w Paryżu gdzie oprócz policji są chińscy komandosi oraz w Izraelu. Akcja toczy się na przestrzeni ponad 24 godzin. W Paryżu głównymi bohaterami są: Zeev Abadi – szef sekcji specjalnej jednostki 8200 izraelskiego wywiadu oraz komisarz Jules Léger z francuskiej policji. W Izraelu zaś nieustępliwa Oriana Talmor, zastępczyni Zeeva Abadiego koordynująca akcję z Tel Avivu. • Wraz z nowymi wątkami pojawiają się nowe postacie, których jest bardzo dużo. Łatwo można się pogubić dlatego warto się skupić na czytaniu. Przydałby się w książce spis tych postaci, gdyż niektóre z nich mają podobne imiona lub nazwiska. • Akcja zaczyna się dość szablonowo o godz. 10:40 w poniedziałek 16 kwietnia.. Na paryskim lotnisku młody Izraelczyk chcący zażartować podchodzi do bardzo atrakcyjnej blondynki czerwonym uniformie i czerwonych szpilkach. Ma on pecha, bo zaraz potem ginie bez wieści. O potrzebie udziału chińskich komandosów dowiadujemy się pod koniec książki, czyli o godz. 14:40 we wtorek 17 kwietnia.. • „Czyżby wysokiej rangi dowódcy, dźwigający na swoich barkach olbrzymią odpo­wied­zial­ność­, po cichu potrzebowali, żeby ktoś im ciągle właził w dupę, choćby to był idiota?” • „Na biurku premiera stały cztery aparaty telefoniczne, każdy innego koloru i modelu. Podłączone zostały do innych central telefonicznych gdyż każdy z nich przeznaczony był do innych połączeń. • Aparat czerwony nie spełniał standardów wymaganych przez centrale i nie został podłączony. Pojawiał się on za to na wszystkich zdjęciach w każdej gazecie, wkomponowany idealnie, nasycony znaczeniem, ale bez kabla.” • „Minister ….popatrzył w oko kamery Na jego twarzy malowała się powaga i szczerość.” • „Ludzie zawsze wolą fikcję, choćby najbardziej niep­rawd­opod­obną­, od szarej rzeczywistości. Nawet gdy wszystko dzieje się na ich oczach.” • Książka potwierdza, że technologia doprowadziła nas do tego punktu, z którego już nie uciekniemy przed służbami specjalnymi. • Biblijne motto jednostki 8200, zapisane złotymi literami na ścianie nad windą: Księga Ezechiela 33:6, Biblia Tysiąclecia • Język książki nasycony jest ironią.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo