• Agatha Christie to znana autorka powieści detektywistycznych i kryminałów. Ma na swoim koncie także powieści obyczajowe. Stworzyła postać jednego z najsławniejszych detektywów – Herkulesa Poirot. Równie znana jest inna bohaterka jej tekstów – Jane Marple. Zbiór opowiadań z jej przygodami, Śmiertelną klątwę, wydało Wydawnictwo Dolnośląskie. • Osiem opowiadań zawiera krótkie historie dotyczące spraw prowadzonych w większości prowadzonych przez pannę Marple. W jednym z nich została ona narratorką. Inne opowiadania, w których jest bohaterką, prowadzone są w trzecioosobowej narracji. • Dwie historie zawierają wydarzenia, w których nie brała udziału panna Marple. Oba są dość mroczne i wiążą się z jakąś nadprzyrodzoną mocą, której nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Opowiadania te są inne w swoim klimacie, brakuje w nich też wyjaśnienia. Nie ma tu śledztwa, są tylko obserwacje i refleksje. • Panna Marple to jak zawsze błyskotliwa starsza kobieta. Śledztwa prowadzi z pewną nieśmiałością, jakby niepewna swoich umiejętności. To doskonała obserwatorka, która analizuje naturę ludzką i dzięki temu rozwiązuje sprawy. Niejednokrotnie nawiązywała do innych wydarzeń i osób, nim doszła do tego, jakie jest rozwiązanie obecnego śledztwa. Przy okazji to żywa i nieco zabawna kobieta. Ciągle odbiega od sedna rzeczy i musi przywoływać się do porządku. Inni nie są do końca przekonani co do jej zdolności, gdy widzą, że to tylko starsza pani, ale potem muszą zmienić zdanie. • Krótkie opowiadania sprawiają, że książkę czyta się naprawdę szybko. Akcja jest upchnięta w kilku stronach, dlatego historia się nie nudzi i nie ciągnie się przez nie wiadomo ile. Trzy pierwsze opowiadania mają podobny schemat. Kolejne są napisane nieco inaczej, przez co cała książka zyskuje przeróżne odcienie. • Moim zdaniem najciekawsze są opowiadania, w których występuje panna Marple. Dwa ostatnie są zupełnie inne, co może nieco zdziwić, bo trochę odstają od całego zbioru. Ogólnie jednak to niezła książka, przy której można spędzić miło czas. Krótkie opowiadania sprawdzą się na podróż, można je szybko skończyć. Cała książka to tylko nieco ponad 100 stron, dlatego naprawdę szybko się ją kończy. • Polecam tym, którzy lubią Christie i szukają czegoś z panną Marple. Opowiadania może nie są najlepszym miejscem, w którym można zobaczyć geniusz starszej pani, ale to lektura, którą czyta się szybko i przyjemnie. Spodoba się tym, którzy chcą zacząć swoją przygodę z Christie, a nie wiedzą, czy spodoba im się powieść. Zbiór opowiadań wprowadzi was w klimat powieści detektywistycznych.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo