• a książka to jak gdyby część II cyklu, ale bez jakiejkolwiek nazwy nadanej przez autorkę czy wydawnictwo. Czytając tę powieść można się zorientować, że nawiązuje ona do czegoś. • Tak - do powieści "Miłość i aspiryna", która stanowi jakby cz. I. • Autorka określiła kiedyś swoje pisanie jako czytadła pełne humoru. I tak też jest w tym przypadku. • Po historii Michała i Marty w cz. I autorka snuje opowieść o kolejnej parze przyjaciół - Weronice młodziutkiej kobiecie, wychowującej przeurocze bliźnięta, zwane przez jej przyjaciół Be Be - i Radku przyjacielu, który stara się otoczyć jak najlepszą opieką tę trójkę. • Weronika to ciężko skrzywdzona przez życie dziewczyna, dla której naprawdę "szczęściem" była śmierć uwielbiającego przemoc domową męża tyrana. • Ale jest też w tej części Marta /bohaterka cz. I/, która wobec Weroniki i Radka realizuje swoje prywatne plany. • Czy uda się Marcie połączyć tę dwójkę przyjaciół? • Czy skrzywdzona boleśnie przez życie dziewczyna uwierzy jeszcze w miłość? • Recenzenci zarzucają autorce, że w tej historii Niki i Radka za dużo jest Marty. Może i tak, może rzeczywiście jej postać jest trochę "przesłodzona"? Ale jakoś to mi nie przeszkadzało, bo lubię pisarstwo Pani Małgorzaty. • W powieści znajdziemy wiele udanych kreacji bohaterów, szczególnie bliźniaków Be Be, którzy doprowadzają do śmiechu czytelnika. • Książka wprowadza czytającego w dość trudne sprawy, ale w ciepłym, przyjacielskim klimacie. • Końcówka tej powieści jest jak gdyby wprowadzeniem do kolejnej części "Najlepsze jest najbliżej" i zapewne opowiadać będzie historię doktor Aleksandry i biznesmena Andrzeja zwanego Rambo. Zapowiedź wydawnicza to rok 2017, może już była premiera - nie wiem. • Ale polecam ten cykl, który koniecznie trzeba zacząć od "Miłości i aspiryna". Wtedy nie pogubimy się w faktach. • A książki czyta się szybko i fajnie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo