• Kto jeszcze w dzisiejszych czasach wie, jaki odgłos wydaje indyk? Niektóre z dzieci nigdy nie widziały na własne oczy krowy, co więc wiedzą o tym, jak brzmi owca lub inne wiejskie stworzenie? Czy dadzą zatem radę zagrać w Co słychać na farmie? • Co słychać na farmie? to prosta gra na spostrzegawczość. Zasady są banalne. Jeden z graczy rzuca kostką i odkrywa kartę ze stosu. Zadaniem wszystkich graczy jest odnalezienie na karcie zwierząt w takiej liczbie, która wypadała na kostce. Gdy komuś się to uda, musi wydać z siebie odgłos tego zwierzęcia. Jeśli się nie pomylił – zgadza się zwierzę, odgłos i liczba – może zabrać kartę. Wygrywa ten, kto ma ich najwięcej. • W instrukcji opisano nie tylko przebieg i zasady gry, lecz także podpowiedziano, jaki odgłos należy wydać, gdy znajdzie się odpowiednią liczbę zwierząt. Na rysunkach znajdują się na przykład żaby, pszczoły, psy, ale też konie czy indyki. Nie wszyscy, nawet dorośli, wiedzą, jaki dźwięk wydaje dane zwierzę. Dobrze więc, że instrukcja podpowiada takie rzeczy. • Minusem gry jest jej rozmiar i ilustracje. Karty są małe, a rysunki, choć naprawdę piękne, mają za małą różnorodność kolorystyczną – większość zwierząt ma szare i brązowe kolory, dlatego gdy trzeba je policzyć, nie jest łatwo. To zapewne plus dla wielu osób, bo gra wymaga większej uwagi, ale jeśli grają w nią osoby starsze, z problemami ze wzrokiem, po całym dniu męczenia oczu – czyli takie jak ja – może to być duże utrudnienie. • Gra trenuje spostrzegawczość. Trzeba się skupić, by odszukać odpowiednie zwietrzę. Jest też świetną powtórką liczenia dla najmłodszych. Można również poznać wiejskie zwierzęta i nauczyć się ich odgłosów. Jest przy tym masa zabawy i śmiechu. • Co słychać na farmie? jest genialną grą familijną, w którą można grać wielokrotnie. Nie nudzi się i nie dłuży, jest prosta i ciekawa. Zasady łatwo przyswoić w kilka sekund, a rozgrywka to sama przyjemność.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo