Książka nie dla prostych umysłów, które o wszystkim myślą dosłownie. Genialność dzieła, którego autorem jest laureat literackiej nagrody Nobla w roku 1911, polega na tym, że pierwszy rozdział jest o kwiatach, a kolejne o... wszystkim. Czytamy raz i jesteśmy zdziwieni. Czytamy drugi raz i już wiemy, że cała mądrość świata jest w tych mechanizmach, które rządzą kwiatami. No, a przy okazji można zrozumieć wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pt. "Być kwiatem" • Roz­kwi­ta­ją. Mil­czą po­śród li­ści. • W kij zwią­za­ne lub pną się na kra­tę... • De­ko­ra­cje? Jeń­cy? Sta­ty­ści? • Łatwo chwa­lić kwia­ty, • Lecz być kwia­tem?...

1sza część - rzeczywiście o kwiatach - tak, bardzo przyjemna i ciekawa. Niestety to tylko ok 1/3 całego teksu... Kolejne eseje są o wszystkim, o Szekspirze, moralności czasie i życiu pozagrobowym, tylko nie o kwiatach.