• Książka jest gruba, w twardych okładkach, w dziwnym formacie - innym od dotychczas wydanych "Mikołajków" i z dość dużą ilością tekstu (mniejsza czcionka i odstępy między wierszami). Wygląda jak poważna powieść dla dorosłych niż zabawna książeczka dla dzieci, którą były poprzednie części. I raczej nie da się jej pochłonąć w jeden dzień. • A co do zawartości - mnóstwo dotychczas nieopublikowanych opowiadań o Mikołajku i stukniętych kumplach, pogrupowanych w kilka umownych rozdziałów (właściwie nie wiem po co, chyba tylko po to by łatwiej się zorientować gdzie się skończyło). • I w mojej ocenie - w tym przypadku ilość nie zawsze znaczy jakość. Kilka opowiadań było delikatnie mówiąc, średnio śmiesznych, tak jakby napisanych inną ręką.To możliwe, ponieważ były to nieopublikowane opowiadania, to może część nie miała kompletnej treści, tylko jakiś zarys i ktoś to dokończył, wzorując się na stylu Gościnnego. Lub też z jakiegoś powodu autor je odłożył na później, nie sądząc, że zostaną wydane (czekały na "dopieszczenie"). • Ale to takie moje spekulacje. W każdym razie - większość opowiadań i rysunków świetnie bawi czytelnika i zagorzałym fanom Mikołajka na pewno nie będą przeszkadzały drobne mankamenty w tej "grubaśnej" książce".
    +2 trafna
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo