• Ta część jest gorsza od drugiej, ale lepsza niż pierwsza ;) Zuza Lewandowska jest przerysowana, karykaturalna wręcz, ale wzbudza dość pozytywne uczucia u mnie. Jest taka swoja :) Tło, środowisko również jaskrawe, wątek rozwija się powolnie, ale jest to całkiem miła lektura. Taka niewymagająca trudu odskocznia.
  • Mecenas Zuza Lewandowska powraca, by po raz trzeci stawić czoła przeciwnościom ustroju słusznie minionego. Jak autor, wydawca i redaktor uparcie podkreślają na okładce, stronie przed tekstem głównym oraz w posłowiu jest to historia oparta na faktach. Pani mecenas, klnąc, wypalając tony papierosów bez filtra, popijając koniak i cytując łacińskie sentencje, tym razem próbuje rozwikłać tajemnicę zniknięcia sprzed ponad dekady, której nie zdążył wyjaśnić jej zmarły ojciec. A w tle widzimy okrutnie rzeczywisty obraz PRL-u – partyjne konszachty, brutalność służb mundurowych (czy tak wiele się zmieniło?) i ogłuszającą szarość codzienności, którą rozświetlić mogą jedynie delikatne przebłyski zaradności ludzkiej (ale to tylko dla tych, co naiwnie i sentymentalnie tęsknią za kolejkami do mięsnego, towarem na kartki i zakazanymi cudeńkami spod lady w PEWEX-ie). Ponury nastrój powieści przerywa jedynie temperamentna papuga, przysiadająca czasem na ramieniu pani mecenas, wykrzykująca antyrządowe hasła i arcydziełka językowe wykwitłe w notatkach operacyjnych towarzysza kapitana Mariańskiego. Mimo wszystko – nie dla osób o delikatnym żołądku.
  • To kolejna III część SERII Z PAPUGĄ , której bohaterką jest Zuzanna Lewandowska - charakterna, zadziorna, czasami zbyt pewna siebie, mająca szeroki krąg znajomych z różnych środowisk, nawet tych szemranych - pani mecenas, rodem z Płocka z dziada pradziada. Prywatnie jest właścicielką "wrednej" papugi Zgagi i kundla Borysa. • W kolejnych powieściach serii bohaterka rozwiązuje historie kryminalne , tkwiące korzeniami w PRL-u i dlatego w recenzjach zyskała miano Chyłki PRL-u. • W "SARKOFAGU" bohaterka musi się zmierzyć z zagadką kryminalną niedokończoną przez jej zmarłego ojca i odnaleźć zaginionego 10 lat wcześniej jego znajomego. • Fabuła zawikłana, trup ściele się gęsto, ale zarazem mamy wspaniały obraz PRL -owskich układów. A perełką literacką i fabularną są zapiski milicjanta śledczego Mariańskiego. • POLECAM całą serię / fotki tomów poniżej/, której cz. IV ma majową premierę.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo