• Miles Cameron – amerykański pisarz, od 2002 roku mieszkający w Kanadzie. Autor powieści historycznych, książek sensacyjnych (pisanych wraz ze swoim ojcem, Kennethem Cameronem, pod wspólnym pseudonimem Gordon Kent) oraz powieści fantasy (pod pseudonimem Miles Cameron). Zapalony rekonstruktor historyczny czasów świetności rycerstwa. Bierze często udział w turniejach rycerskich.* • Czerwony Rycerz znów jest potrzebny! Tym razem cesarz zostaje wzięty na zakładnika. Czy uda mu się go wyzwolić? Ma on plan, ale zbrojny spisek, który jest w całym kraju może jemu przeszkodzić. • Sięgnąłem po ten utwór z dwóch powodów. Pierwszym z nich jest taki, iż wcześniejsza część bardzo mi się spodobała. Nie mogłem doczekać się, aż będę mógł przeczytać ten tom. Drugi to to, że ostatnimi czasy czytam bardzo mało fantastyki, a uwielbiam ten gatunek. Niestety ta książka nie spełniła moich oczekiwań. • Zacznę od części wizualnej. „Okrutny miecz” został wydany w większym formacie, twardej oprawie i na kremowym papierze. Posiada on również wbudowaną zakładkę (tj. sznureczek), dzięki czemu łatwiej i szybciej możemy zaznaczyć sobie dany fragment dzieła. • Odniosłem wrażenie, iż autor miał bardzo dużo pomysłów, z których większość była naprawdę dobra, tyle że ich ilość była tak duża, że przytłaczało to czytelnika oraz autor później się w tym pogubił. Podobnie było z bohaterami. • Dzieło to zostało napisane, że tak się wyrażę, średnim językiem. W sensie: czasem był lekki, a czasami ciężkawy i nużący.Choć w sumie spodziewałem się trochę tego. • Przez większą część utworu miałem wrażenie, że główny wątek gdzieś znika, a te poboczne odgrywają pierwsze skrzypce. • Rozumiem, iż pan Miles Cameron chciał się pochwalić swoją kreatywnością i powymyślał nazwy miast i imiona postaci. Wszystko byłoby okej, gdyby nie to, że nigdzie nie ma informacji o tym, jak je wymówić. Przy niektórych z nich łatwo jest sobie połamać język. • Pojawiają się literówki i drobne błędy, ale tego typu rzeczy nie za bardzo mnie rażą, ponieważ zdaję sobie sprawę, iż redaktorzy i korektorzy maszynami nie są, więc logiczne, że gdzieś mogą się pomylić. Chcę tylko o tym wspomnieć, abyście potem się nie zdziwili. • Wszelakie opisy znajdujące się w tej powieści bardzo mi się spodobały. Były one szczegółowe, przemyślane i realistyczne. • Wątki z pierwszego tomu zostają ciągnięte dalej. • Niektóre elementy utworu mi się podobały (opisy, ciekawy pomysł, czas akcji, czyli średniowiecze…), ale było też trochę minusów. Na pewno nie sięgnę po kolejne tomy, ponieważ „Okrutny miecz” nie zaciekawił mnie aż tak, abym chciał poznać dalsze losy bohaterów. Nie polecam ani nie odradzam wam tej książki. • Za przekazanie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Wydawnictwu MAG. • Tytuł: „Okrutny miecz” • Tytuł oryginału: „The Fell Sword” • Autor: Miles Cameron • Wydawnictwo: MAG • Cykl: Syn zdrajcy (tom II) • Korekta: Urszula Okrzeja i Magdalena Górnicka • Ilustracja na okładce: Kerem Beyit • Opracowanie graficzne okładki: Piotr Chyliński • Wydanie: I • Oprawa: twarda • Liczba stron: 804 • Data wydania: 03.08.2016 • ISBN: 978-83-7480-656-5 • Źródło – Lubimy Czytać.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo