• ,,Pierwszy piękny bukiet kwiatów spośród wielu najp­iękn­iejs­zych­, swego czasu zasuszonych na wieczność. Pamiętam wszystkie kwiaty, ich poszczególne płatki i pąki, pamiętam ich zapach i namiętność, która Nas łączyła". • Nawet nie wiem, czy jestem w stanie zrecenzować wam tą książkę. Rozczuliłam się przy niej jak małe dziecko, kiedy biegnie w objęcia matki po dłuższej nieobecności. Była na wskroś taka prawdziwa i emanująca chwilą, której nie da wam zwykła powieść. Nie było tutaj jakichś banalnych wydarzeń, tylko piękno nucone przez wiatr i skierowane prosto do naszego serca. Nie można od niej odejść nie poznając zakończenia. Jest krótka, lecz burzliwa. Bohaterka opowiada nam o swoich związkach, z których każdy kolejny miał być tym ostatnim. Wydaje mi się, że swojego pierwszego męża darzyła tą największą wyciskającą soki z płatek róży miłością. Dobrani pod względem wyglądu, gustu i każdego momentu, który chcieli spędzać tylko ze sobą. Wiele niewypowiedzianych słów gdzieś zgasło pewnego dnia, kiedy ten postanowił odejść w brutalny sposób. Jedyne, co jej pozostawił to nienapisane listy, które w obliczu swojego sumienia pozostawiała na jego grobie. • Kiedy najbardziej potrzebowała pocieszenia poprzez babcine wdzięki poznała kolejnego mężczyznę. Miłość jak z obrazka, gdzie stojący obok ludzie wyglądają pięknie, lecz po zrobieniu zdjęcia nie wiedzą co mają ze sobą począć. Dodatkowo on również zranił ją jako kobietę, wbijając szpilkę tam, gdzie powinna czuć uczucie gorące namiętności. • By nie za bardzo wam spojlerować napisze tylko tyle, że po tak burzliwych mieszankach odczuć ciężko jej było stać się piękną. Potrzebowała kogoś, kto przytuli ją, kiedy będzie smutna. Bardzo tęskniła za pierwszym mężem, dlatego może nawet nie spostrzegła, kiedy ze zbiegu okoliczności, którego nikomu nie życzę odnalazła coś, co zmieniło jej życie po raz enty. Lecz czy to było to, co ocierało łzy po walce ze samą sobą? • Niesamowicie piękna i aż szkoda, że taka krótka. Zakochałam się w niej od początku i wiem, że i wy poczujecie to samo... • przyrodaz • [Link]
    +2 pouczająca
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo