Wiersze Matywieckiego bliskie są filozoficznym nastrojom, stanom zamyślenia, poeta przygląda się w nich przemijaniu ludzi i zdarzeń. Pyta o rzeczy najtrudniejsze, dotyczące naszej skończoności wpisanej w nieubłagany ruch odchodzenia. Historia zostaje ukazana jako przestrzeń, która ogranicza ludzką egzystencję do tych niewygodnych ruchów myśli, zogniskowanych na pytaniach ostatecznych. Surowe, pełne bólu wiersze, mierzą się z prawdami, od których nie polepsza się nasze samopoczucie. Intelektualna głębia i nieskrywana emocjonalność przydają kolejnym wersom poloru. Ich nieprzebrana chęć by choć na moment zbliżyć się, dotknąć umykającego sensu, wydaje się tragiczna i nieodwołalna. Choć i tak wypada nam zapamiętać: „napisane / przed pismem / narysowane / przed kreską // niewidzialne / rysunki poety / są jego prawdziwą poezją / wywołał je / z tego co widzi / żeby były nietrwałe / jak obraz / jak głos // nigdy na papierze / nigdy w wierszu”.