• Książkę wydano w formie pułapki na czytelnika. Brak widocznej informacji, że jest to pierwszy tom. Nie ma jej też w katalogu biblioteki, a drugiego tomu – w jej księgozbiorze. Nie jest to dzieło wybitne, a wydanie – nazbyt staranne. Narracja jest dość monotonna, bez wyraźnych punktów kulminacyjnych, co chwilami jest wręcz nużące (gadulstwo). Nie brak anachronizmów i poważnych błędów merytorycznych. Akcja toczy się pod koniec XIV w., a Autorka każe rolnikom na terenie dzisiejszej Słowacji uprawiać "szczególnie kukurydzę", choć trafiła tam w połowie XVIII w. Część akcji toczy się na terenie wschodniej Słowacji (wtedy części Królestwa Węgier), dla Autorki są to... Morawy. W kaplicy w starym podupadłym zameczku "zagrzmiały organy", które wtedy były tylko w nielicznych dużych ośrodkach i zaczynały wchodzić do użytku. W książce nie brak błędów językowych. Pojawiają się błędy interpunkcyjne, w tym nieudolne użycie znaku zapytania, literówki, błędy ortograficzne, wreszcie rażące kolokwializmy.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo