• Remigiusz Mróz przy pisaniu cyklu o Chyłce i Zordonie miał górki i dołki. Ósma część serii jest akurat na górce. Para bohaterów ma bronić himalaistki oskarżonej o zamordowanie towarzyszy wyprawy podczas schodzenia z Annapurny. Do tego jeszcze zostaje porwana siostrzenica Chyłki i wychodzą możliwe powiązania ze sprawą, którą Chyłka prowadziła na początku kariery.
    +2 trafna
  • Książka dobra, nawet bardzo. Niska ocena, ponieważ końcówka bardzo przeciągnięta jak wszystkie, które do tej pory przeczytałem z tej serii
  • Autor przesadził wysyłając Chyłkę na Annapurnę, nijak nie do uwierzenia.
  • jak każda CHYŁKA rewelacyjna :)))
  • Gdyby w książce zostawić same dialogi, a może i nawet nie wszystkie, usunąć resztę tekstu - chociaż dla jasności może troche bym zostawiła, książka dałaby się czytać. Autor-Mróz ma nawet nienajgorsze pomysły, ale wykonawstwo i korekta razem z redakcją w Czwartej Stronie robią z tych rzeczy coś, co z literaturą nie ma nic wspólnego. Są polscy autorzy "sensacyjni" z powieści na powieść coraz lepsi (Ćwirlej, R. Małecki), ale R. Mróz idzie w drugą stronę. Za młody? Za bardzo zarozumiały? Chyba zwyczajnie brak umiejętności.
    0 nieprawdziwa
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo