• „Gorzki cukier” to opowieść o trudnej relacji między matką i córką. Historia jest oparta na retrospekcjach i przedstawiona z punktu widzenia córki, która mierzy się ze wspomnieniami z dzieciństwa. Jej matka od zawsze była buntowniczką, nie potrafiła podporządkować się przyjętym zasadom społecznym obowiązującym kobiety Indiach, ani nie chciała żyć jak posłuszna Hinduska. Porzuciła zaaranżowane przez rodziców małżeństwo, wstąpiła do aśramy, gdzie została kochanką przywódcy, a następnie wdała się w romans z artystą. Żyła jak „hipiska”, a w tym całym stylu życia, od dzieciństwa towarzyszyła jej córka Antara. Po latach, matka zapada na chorobę Alzheimera, a na córkę spada obowiązek opieki nad matką… „Gorzki cukier” to smutna i trudna opowieść, sięgająca do głębokich pokładów uczuć i poruszającej miłości. • ~EF
  • Nie mogłam zabrać się za tą książkę, no nie szła mi ;) Ale jak już się rozkręciłam... :D No to się okazało, że to rewelacyjna książka... Jest może trochę nierówna, są tu lepsze i gorsze fragmenty, ale ogólnie bardzo polecam. O czym? No nie wiem, ciężko opowiedzieć - myślę, że można napisać, że o toksycznej relacji matka-córka. Całość jest dobrze skomponowana, nie jest banalnie, ani za ciężko. Super.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo