• Grzegorz Rzepka to autor książki dla dzieci „Zaczarowany sen”, która ukazała się w 2013 roku dzięki Novae Res. • Książka opowiada o chłopcu, który dostaje od mamy szczura. Nie jest to jednak zwykły zwierzak – wraz z chłopcem wyrusza na podbój magicznego świata podczas snów. Pewnej nocy chłopiec wraz z Mają, swoim szczurem, odwiedza krainę, w której zła czarownica porywa wszystkie małe zwierzątka. Chłopiec postanawia ją wypędzić, a maluchy uratować. Podróży towarzyszy mu przyjaciółka Maja, młody wilczek i niedźwiadek. Cała czwórka musi wykonać kilka zadań nim dotrze do domu wiedźmy, lecz wszystko kończy się dla nich dobrze. • Narracja pierwszoosobowa pokazuje nam świetnie obraz chłopca, który wierzy we wszystko, co mu się śni. Jest odważny, przyjazny i zdeterminowany. To bardzo ciekawa postać. • Historia pokazuje siłę determinacji i przyjaźni. Przy okazji uczy, że można być blisko nie tylko z drugim człowiekiem, ale z gryzoniem, czy innym zwierzątkiem także. To mądra opowieść, która może nauczyć dzieci wielu rzeczy. • Wielkim plusem są ilustracje. Są one rozłożone tak, by z tyłu każdej z nich znajdowała się kolejna. W ten sposób tekst jest czytelny, nic nie przebija, a same obrazki dopasowane są do tego, o czym aktualnie czytamy. • Minus? Dwa – niektóre z wypowiedzi pisane są w cudzysłowie , inne od myślnika. Trochę to niechlujne, zgubiłam się w tym. Inny błąd – literówka, a dokładnie „ja” zamiast „ją”. To chyba wszystko. • Książkę czytałam dwa razy. Raz sama, drugi raz wraz z siostrą, przed snem. Mi historia wydała się nieco zbyt wybujała i momentami infantylna. Siostra była za to urzeczona. Widać, że historia spełnia swoje zadanie – dzieci są nią zachwycone! • Komu polecam? Rodzicom, którzy szukają książki dla dzieci, która ich czegoś nauczy. Czego? Mojej siostrze pokazała, że przyjaźń z jej ukochanym pieskiem nie jest niczym dziwnym. Mi dała poczucie, że wyobraźnia, którą ma chłopiec-narrator jest niczym nieograniczona. Pocieszające jest też to, że książka promuje odwagę, lojalność i upór. Cechy te są często traktowane jako oczywiste, ale nie zaszkodzi jak się o nich czasem przypomni.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo