Recenzje dla:
  • To lekki poradnik o stylu życia narodu żyjącego w niesprzyjającym klimacie, ale osiągającego najwyższe pozycje w rankingach szczęścia. Nie miejmy złudzeń - niesamowitości żadnych tam nie znajdziemy, a część zaleceń każdy z nas zapewne realizuje na co dzień. Ale czy nie warto tej listy wzbogacić? Książkę przyjemnie się czyta, jest ładnie wydana (oprawa graficzna bardzo przypadła mi do gustu) i - w porównaniu do poradników o podobnej tematyce - dobrze napisana i względnie konkretna. Autor prowadzi badania nad szczęściem i jego uwarunkowaniami i jest dyrektorem odnośnego instytutu w Kopenhadze.
  • „Klucz do szczescia” jest wedlug mnie mylacym tytulem, bo czy rzeczywiscie hygge jest kluczem do szczescia czy po prostu do zadowolenia z życia..? Autor w zwiezly i kolorowy sposob opisuje styl zycia, codzienne i swiateczne rytualy, garderobe, wyposazenie wnetrz itd. dający Dunczykom poczucie ‘hygge’. W ksiazce znajdziemy rowniez kilka ciekawych przepisow na dania i napoje np. kultowy skandynawski Glogg. • Ksiazka jest ilustrowana ciekawymi zdjeciami, dzieki czemu czyta sie ja szybko i z wiekszym zain­tere­sowa­niem­.
  • Meik Wiking opisuje w swojej książce tę integralną część duńskiego narodowego DNA jakim określany jest hygge. Nie jest to typowy poradnik, autor podchodzi bowiem do przedmiotu, z racji funkcji jaką pełni, w sposób bardziej naukowy. Podpiera się badaniami, statystykami, diagramami opisując podstawy, zasady i sytuacje które dla Duńczyków są hyggelig. • "Hygge. Klucz do szczęścia" to bardziej przewodnik o stylu życia jakim jest hygge. Książka zawiera mnóstwo informacji, nie tylko dotyczących samego pojęcia, ale również o tych wszystkich drobnych rzeczach, które sprawiają, że Duńczycy znajdują się w czołówce najs­zczę­śliw­szyc­h narodów na świecie. Oświetlenie, ubrania, jedzenie, ale bliskość i bycie razem, to tylko niektóre z tematów jakie poruszane są w "Hygge. Klucz do szczęścia". Autor tłumaczy w niej, że hygge to nie mieć, ale czuć, każdym ze zmysłów. To stan ducha, w którym liczy się tu i teraz, stan który jest antidotum na pośpiech współczesnego świata, który staje w kontrze do pogoni za pieniądzem. • Jeśli chcecie dowiedzieć się czym jest hygge, warto sięgnąć po książkę Meika Wikinga "Hygge. Klucz do szczęścia", która stanowi nie tylko doskonałe wprowadzenie do tematu. Lektura wywołuje w czytelniku błogie uczucie przytulności, które emanuje z każdej ze stron. Ta książka przypomina nam jak ważne jest byśmy skupili się na tym co mamy, byśmy zwolnili i czerpali radość z drobnych prostych rzeczy jakie przynosi nam życie i bliskich, których kochamy, bo właśnie w nich możemy odnaleźć nasz klucz do szczęścia. • Marta Ciulis-Pyznar
  • Mówi się, że Duńczycy są najs­zczę­śliw­szym­ narodem na świecie. Zast­anaw­iali­ście­ się dlaczego akurat oni? W jaki sposób to robią? Z pomocą przychodzi nam ta książka, która wiele wyjaśnia. • Hygge to filozofia, którą stosują przede wszystkim Duńczycy i Norwegowie. Opisuje ona codzienne sytuacje, w których możemy znaleźć szczęście i przyjemność. • Książka została bardzo dobrze napisana – autor posługuje się prostym językiem, temat wyczerpał w stu procentach, potrafi zaciekawić czytelnika, podzielił ją tematycznie, dzięki czemu szybko można odnaleźć interesujące nas fragmenty. • Wydawnictwo bardzo się postarało, aby utwór ten został przepięknie wydany. Mamy okładkę, która jest w miarę minimalistyczna i składająca się z kilku kolorów, które zostały stonowane i nie rażą po oczach. Wewnątrz znajduje się wiele świetnych zdjęć, które są bardzo dobrej jakości. Mimo iż książka jest małych rozmiarów, to ma dość dużą czcionkę. To niezbyt duże wydanie sprawia, że możemy ją zabrać wszędzie i dzielić się szczęściem z innymi. Minusem jest to, iż dzieło to śmierdzi. Mam dobry węch, dlatego przeszkadzało mi to w trakcie czytania. • Myślałem, że książka ta odkryje przede mną wielką tajemnicę tego, jak być szczęśliwym. Niestety nie jest ona odkrywcza, podaje przykłady, które z jednej strony są oczywiste, zaś z drugiej i tak się do nich nie stosujemy. • Zdziwiło mnie to, że słowo hygge jest bardzo często uważne w języku duńskim, ba, łączy się je z innymi wyrazami, tworząc neologizmy. Odpowiednikami tego słowa w języku polskim są: „błogostan”, „szczęście”, „radość z przyjemności”. • Jestem zawiedziony tą książką, gdyż nie zachęciła mnie ona do tego, abym stał się hygge. Tak jak wcześniej wspomniałem, nie jest ona odkrywcza. Dla mnie nie jest ona ani poradnikiem, ani motywatorem, tylko książką trochę pseu­dofi­lozo­ficz­ną. Przyczyną tego może jest to, iż nie do końca wierzę w takie filozofie jak hygge. Jeśli jednak wy jesteście ciekawi, jak stać się szczęśliwym, to koniecznie sięgnijcie po ten utwór. Może zmieni on wasze życie? • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca. • Tytuł:„Hygge. Klucz do szczęścia” • Autor: Meik Wiking • Wydawnictwo: Czarna Owca • Przełożyła: Elżbieta Frątczak-Nowotny • Adaptacja okładki: Magdalena Zawadzka • Korekta: Maciej Korbasiński • Wydanie: I • Oprawa: twarda • Liczba stron: 285 • Data wydania: 09.11.2016 • ISBN: 978-83-8015-556-5
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo