• Czy zwierzęta też, podobnie jak ludzie, opłakują śmierć swoich bliskich? Czy zupełnie odwrotnie, nawet nie zauważają, że ktoś z ich stada odszedł? Listopad to miesiąc, w którym w nasze myśli częściej niż zwykle wkrada się melancholia, nostalgia oraz tęsknota za najbliższymi, których nie ma już wśród nas. W książce Jak zwierzęta przeżywają żałobę Barbara King przedstawia szereg niezwykłych opowieści o przywiązaniu zwierząt, które stanowią dowód tego, w jaki sposób zwierzęta przeżywają i czy w ogóle przeżywają żałobę. Okazuje się bowiem, że różnie z tym bywa. Jako przykład wybitnie nieczułych na śmierć towarzyszy autorka podaje królestwo mrówek. Te maleńkie owady tylko po zapachu wydzielanym przez martwą mrówkę poznają, że osobnik z mrowiska padł i po prostu transportują jego ciało na cmentarzysko mrówek. Zupełnie inaczej jest w świecie kotów, które po stracie kompana rozpaczliwe miauczą i nie mogą znaleźć sobie miejsca. Autorka w swojej książce podaje przykłady, w jaki sposób psy, konie, króliki, słonie, małpy, ptaki, delfiny, wieloryby, żółwie, niedźwiedzie oraz bizony cierpią po utracie kogoś, do kogo były przywiązane. Podkreśla, że w świecie zwierząt tam, gdzie była miłość, tam też pojawia się żałoba. Według Barbary King najsilniej przeżywają smutek po stracie najbliższych słonie, delfiny, szympansy oraz niektóre ptaki. • Lekturę polecam nie tylko miłośnikom fauny, ale także wszystkim osobom zainteresowanym wspaniałymi historiami zwierząt, przywiązanych do siebie nawzajem lub swojego właściciela i cierpiących po ich stracie. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo