• Bardzo nam się podobała. Pełna ciepła, rodzinna opowieść o życiu codziennym bajkowej ryjówki. Przez przypadek odkryliśmy tez serial animowany o pierwszej części przygód Florki.
  • Pozdrówki dla małej ryjówki! • Co te ryjówki takiego w sobie mają?! Najpierw na mojej czytelniczej drodze pojawił się Dobrzyk, ryjówka przeznaczenia, bohater Puszczy Białowieskiej. Rozbawił mnie i rozkochał. Całkiem niedawno natomiast zaznajomiłam się z inną prze­dsta­wici­elką­ tegoż gatunku, małą Florką. Ta ryjówka również skradła moje serce od pierwszych stron. • Twórczynią Florentyny jest Roksana Jędrzejewska-Wróbel, autorka wspaniałych książek dla dzieci, m.in. recenzowanego już „Praktycznego Pana”. Bohaterka-zwierzaczek przypomina nasze pociechy. Jest tak samo cudnie naiwna i niezmordowanie ciekawa wszystkiego. Jej przewrotne myślenie, urocze dygresje i wyjaśnienia urzekną każdego. Dzięki temu dzieciaki bez trudu rozumieją problemy małej ryjówki, utożsamiają się z jej rozterkami. • Główną bohaterkę poznajemy za sprawą jej wpisów do pamiętnika, ale także listów do babci lub koleżanki z wakacji, Józefiny, jak i poprzez maile do leżącego w szpitalu kolegi, Klemensa. Tu należą się ogromne brawa dla autorki, za przypomnienie najmłodszym i być może zachęcenie ich do, tejże pięknej, ale już mocno zapomnianej sztuki, jaką jest epistolografia. Choć pojawiają się także nowoczesne maile, posiadają one reprezentatywne cechy listu. Mnie najbardziej przypadły do gustu zakończenia maili i listów typu: „pozdrówki-nerwówki”, „całuski-miętuski”. • Muszę pochwalić również ilustratorkę Jonę Jung. Ciepłe, dowcipne rysunki idealnie współtworzą książeczkę. Ryjówka z perłą oraz Mona Ryja wymiatają! • Kamila Sośnicka
  • Bardzo dobra książka, napisana dobrym językiem, zrozumiałym, delikatnym, dobrze się ją czyta. Same historyjki są ciekawe, uczą wartości, także zaskakująca dla dorosłych. Polecamy.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo