Recenzje dla:
  • Jacek Dukaj stworzył niezwykłą melancholijną sagę rodzinną, drogę bezimiennego głównego bohatera do dorosłości, poznającego miłość, małżeństwo, ojcostwo, przeżywającego zdradę, żałobę. Poznajemy Zieloną Krainę i jednocześnie powoli, bez pospiechu wkraczamy w stronę nieznanego, tak by poznać całkiem nowe uniwersum, bez gwarancji, że pojmiemy całość i zrozumiemy czym tytułowa extensa jest. • To co najbardziej podoba mi się w mikropowieści Dukaja, to że z jednej strony mamy do czynienia z bohaterami z krwi i kości, prostą, poruszającą historią o wchodzeniu w dorosłość, z drugiej autor daje nam możliwość dotknięcia czegoś odległego i niedostępnego. • Pod przykrywką powieści obyczajowej "Extensa" to również pełen metafor traktat filozoficzny, poruszający problemy egzystencjalne, życia, śmierci, tęsknoty za innym światem, niezależności, wolności czy poświęcania swojego życia dla zdobywania wiedzy. • "Dukajowski' styl i język kolejny raz mnie zachwycił. Liryczna, utrzymana w idealnym klimacie i pełna sugestywnych pejzażów Zielonego Kraju. Tę powieść pochłania bez reszty, zachwycając się niczym nieograniczoną wyobraźnią autora. • Niewielka objętościowa, napisana oszczędnym stylem, a pełna treści. "Extensa" to niezwykle dopracowana, gęsta proza, wymagająca od czytelnika skupienia, wytężenia szarych komórek i wyobraźni na każdej stronie, ale dająca niesamowitą satysfakcję. • To książka po której zakończeniu ma się jeszcze pytań niż odpowiedzi. Zagłębianie się w świat stworzony przez pisarza, próba odkrywania rzeczy niepojętych była solidną gimnastyką dla moich szarych komórek. A wkroczenie w magiczny, baśniowy świat stworzony przez Jacka Dukaja to czysta przyjemność. Powieść, którą należy się delektować. • Marta Ciulis- Pyznar
  • Nawet gdyby ta książka nie była podpisana, bardzo łatwo można zgadnąć, że pisał ją Dukaj. • Jest wypełniona dobrymi pomysłami, mnóstwem bardzo różnorodnych środków stylistycznych i wieloma innymi oznakami, że autor ma świetny warsztat. • Jednocześnie historia opowiedziana w Extensie jest wyjątkowo nudna. Przeczytać można, ale nie miej wyrzutów sumienia jeśli zaśniesz w połowie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo