• Bardzo fajna historia o przyjaźni
  • Książka, którą dziś Wam pokazuję skierowana jest do dzieci - ok, szczególnie płci żeńskiej - ale nie tylko. Sądzę, że wiele z nas, dorosłych kobiet, również odnajdzie w niej wiele wartości. • Historia jest prosta. Cztery dziewczynki, przyjaciółki, spotykają się najczęściej pod drzewem, które znalazły. Drzewo to uznają za swojego rodzaju "bazę". Każda z dziewczynek jest inna, ma inny temperament, talenty czy upodobania - jednak razem tworzą zgrany zespół. Dziewczyny wspierają się w chwila trudnych, świętują wspólnie sukcesy, są dla siebie wzajemnie oparciem. I mimo tego, że rosną, dorastają, zakładają własne rodziny lub podróżują do odległych zakątków, nigdy nie zrywają swojej przyjaźni i zawsze mogą na siebie liczyć ❤️ • Cudowna, ❤️ mądra, inspirująca książka, która za pomocą krótkiej historii pokazuje nam istotę znaczenia siły kobiet i mocy przyjaźni. Widzimy tu, że podstawą przyjaźni jest brak zazdrości, że przyjaźń to wsparcie w słabszych momentach i trwanie razem podczas sukcesów. W prostych słowach przemawia do małych i dużych - śmiało mogę nazwać tą literacką perełką. Mojej córce bardzo podobała się opowieść o przyjaciółkach, ja natomiast podczas lektury momentami miałam łzy w oczach 👁️
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo