• Książka jest denna. Wątek kryminalny niewyjaśniony, nie wiemy czego dotyczyła pierwotna sprawa, co mogło być ciekawe. Wątek romantyczny, jak ze słabej komedii romantycznej, chcieliby być razem ale nie mogą bo się źle zrozumieli i zamiast porozmawiać to się obrażają. Wątek Diabła, totalnie nie kupuję tej postaci. A komediowe elementy dotyczące rodziny Moniki to jak ze słabego kabaretu. Zapowiadało się dobrze, ale im dalej tym gorzej, końcówkę ledwo zmęczyłam.
  • Jak dla mnie petarda. Jedna z lepszych w dorobku Pani Rudnickiej. Choć brakuje mi jakby ostatniego rozdziału by zamknąć historię miłosną Moniki i policjanta, no chyba że w planach jest jakaś kontynuacja...
  • Dobra książka na poprawienie humoru, uwielbiam każdą książkę Olgi Rudnickiej
  • Dużo czytam ale już dawno tak się nie śmiałam !
  • Za co uwielbiam Olgę Rudnicką? Za niebanalny humor, ciekawe historie, nutkę tajemnicy i lekkość z jaką pisze o zbrodniach! Nie wiem jak ona to robi, ale tworzy wyjątkowo barwnych bohaterów, którzy od razu kradną sympatię czytelnika. Dziwię się, że jeszcze żadna jej powieść nie została zekranizowana! A niejedna się do tego nadaje! :) • "Diabli nadali" to kolejna kryminalna zagadka, która bawi do łez. Tu nie ma przeciętności i nudy. Jest akcja, niespodziewane zwroty w śledztwie i ludzie, na których można polegać. Jest też tytułowy Diabeł - Dagmar Różyk, dyrektor kreatywny, który zostaje znaleziony martwy w swoim gabinecie. Jak sama ksywka wskazuje - pan dyrektor nie przez wszystkich jest darzony sympatią, choć może nie taki Diabeł straszny jak go malują? ;) Jest też Monika - jego osobista sekretarka, która zna sporo tajemnic swojego szefa. Są też bracia Moniki i Tatko, którzy nie pozwolą skrzywdzić dziewczyny. Jest Mateusz, młody policjant, któremu Monika wpadła w oko, a który bierze udział w śledztwie dotyczącym morderstwa. Nie zabraknie także Zdziry, czyli dyrektor Magdaleny, która jest nagrzanym na Diabła patyczakiem i jej lizusa Filipa. Z taką obsadą jedno jest pewne - na pewno nie będzie nudno! :) • Świetna książka, od której nie można się oderwać. A zakończenie rozłoży Was na łopatki! :)
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo