• Bo najtrudniej jest mówić o rzeczach najprostszych • Czy łatwo jest mówić o uczuciach w taki sposób, aby opowieść była zrozumiała dla najmłodszych? Na pewno nie. Jednak Janusz Leon Wiśniewski z taką łatwością porusza się po tej delikatnej materii, iż opowiadania zawarte w zbiorze zatytułowanym Uczucia: dziecinne opowieści o tym, co najważniejsze czyta się nie tylko z wielką przyjemnością, ale i wzruszeniem. Opowieści dotyczą emocji. I tych pozytywnych, i tych negatywnych,nieobcych każdemu z nas. • Główny bohater, ośmioletni chłopiec, którego imienia nie poznajemy, pokazany zostaje w codziennych, zwykłych sytuacjach zarówno tych, które dzieją się w jego domu rodzinnym, jak i tych mających miejsce w szkole, a które wywołują w nim różnego rodzaju uczucia. Od radości po gniew, od strachu po tęsknotę, od dumy po wstyd. Autor, opowiadając historie z życia chłopca, wyjaśnia na ich przykładzie młodym czytelnikom, czym jest zaufanie i jak można je stracić, dlaczego ludzie biedni nie powinni się wstydzić, za to powinni się wstydzić ludzie głupi, że szczęście i radość smakują słodko niczym sok z pomarańczy, a zemsta jest zawsze najgorszym doradcą. Historyjki są krótkie, ale przepełnione ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Dodatkowo wielkim walorem książki, którego nie sposób przecenić, jest szata graficzna. Wydawnictwo Tadam dołożyło wszelkich starań, aby książka J.L. Wiśniewskiego była prawdziwą wydawniczą perełką. Ilustracje są delikatne, subtelne, jakby rozmyte, utrzymane w tonacji blad­onie­bies­kiej­, strony rozkładają się w formie harmonijek, są w nich wycięte otwory zachęcające do spojrzenia w głąb zarówno książki, jak i samego siebie. Bardzo oryginalne i nietypowe, a przede wszystkim atrakcyjne dla młodego czytelnika. Ogromne wyrazy uznania należą się ilustratorce – Ani Jamróz, która swoimi rysunkami wspaniale oddała klimat książki. Myślę, że jest to wydanie, które nie tylko pod względem treści, ale też pod względem edytorskim zaciekawi tych młodych i tych nieco starszych czytelników. • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo