• Autor: A.G. Howard • Tytuł: Alyssa i czary • Tytuł oryginalny: Splintered • Wydawnictwo: Uroboros • Liczba stron: 445 • Alyssa słyszy głosy, ale nie są to zwykłe głosy, bowiem należą do owadów i kwiatów. Boi się, że to oznaka obłędu, który dziedziczy się w jej rodzinie po prapraprababce Alicji, która była pierwowzorem postaci z powieści Lewisa Carrolla. Alyssa nie chce skończyć jak matka w wariatkowie. Jednak gdy podczas jednej z wizyt matka wspomina o rodzinnej klątwie, dziewczyna już wie, że tylko jej zdjęcie da szansę na pomoc matce i naprawę tego, co zrobiła Alicja. • Alyssa i czary A.G. Howard to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką jest Alyssa. To nieco zbuntowana dziewczyna, która nie daje po sobie poznać, że słyszy dziwne głosy. Nie chce skończyć jak matka i inne kobiety w rodzinie. Alyssa jest dość skryta, chroni nie tylko swoją tajemnicę, lecz także uczucia. W obliczu niebezpieczeństwa potrafi jednak się zmobilizować i działać. • Powieść skupia się na tym, co dzieje się w Krainie Czarów. Alyssa musi pomóc mieszkańcom i naprawić błędy swojej prapraprababki. Nie jest to łatwe – w tym świecie wszystko jest dla niej nowe. Zna historię Alicji, czytała książki, szukała informacji na temat Krainy Czarów, a jednak nie spodziewała się tego, co spotkała po wejściu do Króliczej Nory. Istoty i wydarzenia różnią się też od tego, co dziewczyna przeczytała w powieści o Alicji. Prababka była dzieckiem, gdy spędzała czas w Krainie Czarów, dlatego nie wszystko, co zapamiętała, jest zgodne z tym, co spotkała w tym miejscu Alyssa. • Drugi bardzo ważny i rozbudowany wątek dotyczy poszukiwania własnej tożsamości i odkrywania, kim naprawdę jest główna bohaterka. Dziewczyna nie wie, komu ufać, stara się poukładać wszystko w głowie. Musi pomóc sobie i matce, rozwiązując problemy, które w krainie zostawiła po sobie prapraprababka. Dodatkowo jest tu też wątek miłosny, ale jest raczej w tle, co wypada bardzo dobrze, nie przytłacza głównego tematu. Dzięki temu można bardziej wciągnąć się w treść, a jej główną oś stanowi właśnie to, co dzieje się w Krainie Czarów i jak z tym, co tam zastała, radzi sobie Alyssa. • Mocną stroną powieści jest korzystanie z dzieła Carrolla, ale też nie kopiowanie go w skali jeden do jednego. W książce akcja skupia się na Krainie Czarów, ale nie jest to ta sama pokręcona rzeczywistość, co w oryginalnej powieści. Jest znacznie mroczniej i niebezpieczniej. Doskonale wypada ta wersja. Niektóre postacie też się nieco zmieniły i wcale nie są takie milutkie i pocieszne, jak wcześniej je opisywano. • Powieść jest klimatyczna, ciekawa i porywająca. Od pierwszych stron wciąga i nie pozwala się oderwać. Na plus wypada fakt, że stworzono nieco bardziej dorosłą wersję Alicji w Krainie Czarów. Dobrze znana historia posłużyła jako tło dla tej historii i wypada to naprawdę dobrze. • Jeśli lubicie powieści młodzieżowe, w których króluje wątek fantastyczny, śmiało sięgajcie po Alyssę i czary. Mnie czytało się ją bardzo dobrze, spodobał mi się klimat i styl powieści. Zdecydowanie polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo