• Po obejrzeniu (bardzo dobrego) serialu postanowiłam wrócić do korzeni netflixowej produkcji i sięgnęłam po napisany w 1983 „Gambit Królowej” Waltera Tevisa. Liczyłam na pogłębienie historii i porównanie zmian jakie dzielą pierwowzór od ekranizacji. Jak się okazało - nie musiałam się wiele naszukać, ponieważ serial jest prawie doskonałą kopią książki. Różnice są tak niewielkie, że czytając rozdział za rozdziałem czułam jakbym ponownie przelatywała przez obejrzane już odcinki. To wierne odwzorowanie jest dużym plusem dla produkcji Netflixa (może to było właśnie kluczem do jej sukcesu) jak i wielką przyjemnością dla czytelnika. Książka napisana jest bowiem w sposób, który pozwala nam wręcz płynąc przez historię Beth. Krótkie lecz zwięzłe rozdziały wciągają nas (nawet jeśli scenariusz jest nam już dobrze znany) a całość jesteśmy przeczytać w dzień lub dwa. Jedyne momenty w których brałam oddech to opisy partii szachów, które jako (niestety) laik omijałam, pozostawiając je dla wtajemniczonych graczy 😉 • „Gambit Królowej” to historia Beth- sieroty, która w domu dziecka za sprawą wycofanego woźnego poznaje świat szachów. Małymi krokami jej hobby przeradza się w coś większego, odsłaniając tym samym ogromny talent Beth nie tylko przed nią samą ale i przed całym światem. • Na dodatek wydanie z piękna okładką Wydawnictwa Czarne. • 9/10
  • Polecam! Serial oglądnęłam wcześniej i obawiałam się rozczarowania książką, ale czytało się świetnie mimo, że nie potrafię grać w szachy.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo