• W Bagienku może być ciekawie • Książka Marzenny Plich-Nowak zaintrygowała mnie tytułem nawiązującym do piosenki Kabaretu Starszych Panów W czasie deszczu dzieci się nudzą oraz ciekawą okładką przedstawiającą dziewczynkę w strugach deszczu z ogromną burzą loków, które przypominają zwoje mózgowe. Tytuł książki i okładka zachęcają do sięgnięcia do jej treści. • Okazuje się, że bohaterami jest rodzina Walków – Matylda, Diana, Gabriel zwany Gogo, mama Klementyna i tata Teofil. Nie wyróżniają się niczym szczególnym, dzieci uczęszczają do szkoły, Teofil pracuje jako geodeta, a Klementyna zajmuje się domem. Wiodą spokojne życie, od kilku lat co roku wyjeżdżają na wakacje do Stokrotki. Opisane wakacje będą jednak zupełnie inne niż dotychczas. Podstępny kolega Teofila – Tomek – proponuje koledze wyjazd do willi z ogrodem w miejscowości Bagienko. Dla Walków jest to wyjątkowa propozycja, przynajmniej tak im się na początku wydaje. Okazuje się, że dotarcie do Bagienka nie będzie takie łatwe, najpierw trzeba jechać pociągiem (z przesiadką), a potem 5 kilometrów spacerem, bo autobus i taksówka tutaj nie funkcjonują. Piękna wizja wakacji okazuje się koszmarem; najpierw problemy z dotarciem na miejsce, willa okazuje się kiepską chałupą, a na dodatek ciągle pada deszcz. Czy tak mają wyglądać wymarzone wakacje? Czy ktoś pomoże rodzinie Walków przetrwać ten trudny dla nich czas? Czy odkryją piękno natury i docenią wspólnie spędzony czas? A może poznają kogoś wyjątkowego? Czy te wakacje odmienią ich dotychczasowe życie? O tym przekonacie się czytając książkę. • Autorka w humorystyczny sposób przedstawiła historię rodziny Walków, a jednocześnie podświadomie pokazała współczesnym dzieciom i rodzicom, że wspólne wakacje z daleka od nowoczesnych technologii, zgiełku miasta, zabiegania mogą być najcenniejszym czasem, który warto docenić i maksymalnie wykorzystać do wspólnego działania. Opowiadanie uzupełniają ilustracje Katarzyny Kołodziej. • Paulina Knapik • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo