Autor relacjonował w latach dziewięćdziesiątych proces Adama Humera (wicedyrektora Departamentu Śledczego w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego) i oficerów śledczych UB. Siadał w jednej sali sądowej z ofiarami i ich katami. Jednym i drugim na korytarzu mówił „dzień dobry”. Podwładni i ofiary Humera, to były nadal dwa różne światy, które łączyło tylko jedno: wszyscy byli w podeszłym wieku, wszyscy schorowani. Kim byliby oskarżeni, gdyby nie komunistyczna Polska? • Autor, młodszy od uczestników zdarzeń o pół wieku, chciał zobaczyć tych, którzy tworzyli najbrutalniejszy epizod powojennej historii, porozmawiać zanim będzie za późno. „Bałem się ich. Bałem się stawać przed ich drzwiami. Bałem się, choć wiedziałem, że to starzy ludzie. Wciąż jednak myślałem, że musi w nich drzemać coś strasznego, co tylko czeka na moment, aby się ujawnić. • Myliłem się. Jedyne, o czym gotowi byli mówić, to o swoich zawałach, wylewach i wrzodach na dwunastnicy. • Przestałem się ich bać”. • W wolnej Polsce po 1989 r. proces Humera stał się symbolem sądowych rozliczeń z pierwszym powojennym okresem komunizmu.