20.02.2014Jan Antoni Homa "Ostatni koncert"

19 lutego
„Dzieło sztuki zyskuje pełnię życia dopiero dzięki widzowi, słuchaczowi, czytelnikowi. To on przyjmuje je i filtruje przez zasoby własnej wrażliwości. Bez odbiorcy sztuka pozostaje zbiorem idei. ”
J.A. Homa - „Ostatni koncert”

Ten cytat wyjaśnia, dlaczego tak różne opinie można był usłyszeć wczoraj – 19 lutego, na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki o książce Jana Antoniego Homy „Ostatni koncert”.
Tę książkę ktoś nazwał przygodowym kryminałem muzycznym – bardzo celnie. Niestety nie wszyscy czytający kryminały lubią jednocześnie zdobywać wiedzę muzyczną. Klubowicze, czytając, przeważnie omijali fragmenty mówiące o historii i teorii muzyki. Można było tak zrobić bez szkody dla rozumienia treści książki. Ale..., zdaniem piszącej te słowa,odbierało się „Ostatniemu koncertowi” „pełnię życia”.
Książka napisana żywym, obrazowym językiem zawiera ciekawą intrygę kryminalną i przygody głównego bohatera, sympatycznego altowiolisty Bartosza Czarnoleskiego. Bartosz bierze udział
w rozwiązaniu zagadki tajemniczych morderstw dzięki swojej profesji. Towarzyszy mu najczęściej pies Eston, mądry, „wielorasowy” wilczur.
Akcja rozwija się powoli ale stopniowo przyspiesza, by w ostatniej części w zawrotnym tempie dojść do rozwiązania. Wszystko to przeplatane dygresjami z dziedziny muzyki, literatury, malarstwa, pełnymi poczucia humoru i świadomości, że czytelnik może być nimi znudzony .

Wyśmienita lektura dla zmęczonych, znudzonych i zniechęconych.
Autor, zawodowy skrzypek pisanie traktuje jako hobby. Oprócz powyższej książki wydał jeszcze dwie: „Altowiolista”, „Kręgi albo kolejność zdarzeń”, trzy następne ma jeszcze w szufladzie , żarto-
bliwie dodaje.

Następne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki w Koronce odbędzie się 19 marca 2014 r. o godzinie 17.00. Czytamy teraz książkę Guillaume Musso „Telefon od anioła”

Komentarze

Brak komentarzy


Dodaj komentarz
pimbp.czytelnia
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo