Salony krakowskie

Autor:
Anna Gabryś
Wydawca:
Wydawnictwo Literackie (2006-2007)
ISBN:
83-08-03721-6, 978-83-08-03963-2
8308039632
Autotagi:
druk
książki
5.0

Historia salonów prowadzonych przez znane krakowskie rodziny, takie jak: Potoccy, Czartoryscy i Estreicherowie. Obraz życia kulturalnego, miejsc, w których rodziła się myśl polityczna, społeczna, toczyły się ważne rozmowy na temat literatury, muzyki, sztuki. Jednocześnie bogate tło obyczajowe, z podkreśleniem istotnej roli kobiet w tworzeniu salonów.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Co to są żurfiksy, fajfy i rauty? A habitue i soiree? Proszę Państwa- zapraszam na krakowskie salony! „Salon, czyli zgromadzenie ludzi wpływowych, światłych, wykształconych i wytwornych” K.M. Górski. • Świetna książka Anny Gabryś „Salony krakowskie”, wydana przez Wydawnictwo Literackie to kompendium wiedzy dla początkującego XIX/XX w. lwa salonowego. Podzielona na dni tygodnia, w każdym rozdziale prezentuje atrakcje czekające na bywalców salonów. Nie każdy śmiertelnik mógł dostąpić zaszczytu bywania. Do salonu „wprowadzali” znajomi, bywało się zaproszonym do salonu podczas balu, rautu, panny zaś wprowadzano w towarzystwo w czasie karnawału. Odrębne salony prowadziła arystokracja, w jeszcze innych gromadziło się mieszczaństwo a inteligencja „usiłowała odnaleźć się pomiędzy tymi grupami”. • Słynne salony krakowskie to m. in. muzyczny salon księżnej Marceliny Czartoryskiej, Kossakówka ( salon słynący ze wspaniałego menu), salon Elizy i Stanisława Pareńskich (tam po raz pierwszy pośród inteligencji pojawili się twórcy nowych prądów w sztuce), pałac Potockich Pod Baranami (pierwszy salon Krakowa, tam wszyscy chcieli bywać , m. in. z powodu wyśmienitej kuchni), dom rodziny Estreicherów, salon Józefa Mehoffera, salon Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego i wiele innych. • 1 września 1939 r. salony opustoszały. W kolejnych latach salony krzewiły i podtrzymywały polską kulturę. Jednak wojna położyła kres salonom takim, jakie krakowianie znali. • Barwna gawęda o czasach, które nigdy nie powrócą. Polecam! (jm)
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo