Listy pisane szeptem

Autor:
Magdalena Witkiewicz
Wydawcy:
Wydawnictwo Flow (2022)
Legimi (2022)
Pracownia dobrych myśli Magdalena Witkiewicz
ISBN:
978-83-67402-00-2, 978-83-953975-0-9
978-83-953975-6-1, 978-83-953975-7-8
Autotagi:
beletrystyka
dokumenty elektroniczne
druk
e-booki
książki
powieści
proza
3.8 (11 głosów)

Listy pisane szeptem to opowieść o miłości. O miłości nieco zapomnianej, takiej, którą przez lata przykrył kurz niedopowiedzeń, smutki i milczenia. Aż trudno poznać, co pięknego kryje się pod nim...

Karolina i Sławek są ze sobą tak długo, że już nie pamiętają tego dnia, w którym po raz pierwszy na siebie spojrzeli. Nie pamiętają również uczucia, które ich wtedy łączyło. Zapomnieli nawet o tym, by ze sobą rozmawiać. Ich dzieci wyjechały na studia, a brak czasu dla siebie jest wyłącznie wymówką. Oboje pod byle pretekstem spędzają wieczory przed komputerem i zanurzają się w wirtualnym, pozornie lepszym świecie. To tam znajdują kogoś, kto ich zawsze wysłucha, kto ich zawsze zrozumie i wesprze dobrym słowem.

Piszą listy. W sekrecie. Listy pisane szeptem.

Magdalena Witkiewicz, którą pokochaliście, przedstawia słodko-gorzką opowieść o tym, że czasem nie wystarczy posłuchać, ale trzeba też powiedzieć, bo nikt nie umie czytać w myślach. I nie tylko słowa, ale też uczucia są ulotne jak dmuchawiec – wystarczy powiew, by je bezpowrotnie stracić…

Ta historia z pewnością będzie miała dobre zakończenie. Pytanie tylko, czy będzie ono dobre dla Karoliny czy dla Sławka, a może dla zupełnie kogoś innego?

Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Czasami jest tak, że nie potrafimy rozmawiać o swoich uczuciach z najbliższymi osobami. Umiemy się za to bardzo sprawnie z nimi kłócić. A może gdybyśmy zaczęli pisać do siebie listy, tak z głębi duszy o tym co nas boli, drażni, za czym tęsknimy, to czy moglibyśmy wreszcie znaleźć zrozumienie? • O tym właśnie jest ta książka Magdaleny Witkiewicz. Zarówno Karolina, jak i Sławek małżonkowie z długoletnim stażem, wypuściwszy dwójkę dzieci w świat zaczynają zastanawiać się co tak właściwie jeszcze ich łączy. Czy warto nadal być razem? Przecież ich miłość zamieniła się już dawno w rutynę. Najłatwiej byłoby powiedzieć: ,,dość, stop, koniec". Jednak pójście na łatwiznę wcale nie oznacza, że odtąd będzie lepiej, łatwiej. • Sławek to tak trochę ja. Rzeczywiście odnajduję w jakimś stopniu siebie w postaci męża Karoliny. Czy moja żona jest taka jak Karolina? Trochę tak, trochę jednak nie. Życie pisze różne scenariusze, ale fabuła książki Magdaleny Witkiewicz uderzyła mnie trafnością spojrzeń na relacje w małżeństwie. Po przeczytaniu książki mam ochotę na spacer. Na długi spacer z moją żoną. Zabierzemy na niego nasze buteleczki z nasionami dmuchawca.
    +2 trafna
  • Świetna książka 🥰
  • Piękna książka o miłości, która mnie wzruszyła. • Każdy powinien ją przeczytać. Aż trudno uwierzyć że ja, zimna suka🤣, ulubienica kryminałów będzie polecać tę pozycję. • Wiara w miłość i takie tam bzdety powracają.
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo