Maszkaron

Autor:
Patrycja Pustkowiak
Wydawcy:
Znak Litera Nova (2018)
Znak Litera Nova - Społeczny Instytut Wydawniczy Znak (2018)
Społeczny Instytut Wydawniczy Znak
Wydane w seriach:
Proza PL
ISBN:
978-83-240-3734-6
Autotagi:
beletrystyka
druk
książki
powieści
proza
5.0

Marianna jest brzydka. Brzydotą, która nie wywołuje współczucia – wyłącznie zdumienie i odrazę. Gdy miała pięć lat i jej dmuchane kółeczko zaczęło niebezpiecznie oddalać się od brzegu jeziora, czuła, że rodzice odetchnęli z nadzieją i ulgą. Przez kolejnych trzydzieści lat bardzo starała się zasłużyć na akceptację i nadać swojemu życiu sens, mimo że jest tak nieudana. Na próżno. Teraz czuje już tylko gniew. Jak daleko może posunąć się człowiek, któremu przestało na czymkolwiek zależeć?
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Jak wygląda świat z perspektywy osoby szpetnej? Czy panujący współcześnie wszechobecny kult piękna i doskonałości pozbawia osoby niezbyt urodziwe prawa do szczęścia? Czy brzydcy ludzie skazani są wyłącznie na wykluczenie społeczne? Problem ten porusza najnowsza książka Patrycji Pustkowiak. • Powieść Maszkaron powstała dzięki Nagrodzie im. Adama Włodka, przyznawanej przez Fundację Wisławy Szymborskiej. Jest to druga książka autorki „Nocnych zwierząt”, nominowanych w 2014 roku do Nagrody Literackiej Nike oraz Nagrody Literackiej Gdynia. Już sam tytuł powieści wiele zdradza na temat jej zawartości. Lektura nie stanowi pochwały brzydoty, ale jest dogłębnym studium kobiecej samotności wynikającej w dużej mierze z niezbyt atrakcyjnej fizjonomii głównej bohaterki powieści, ale nie tylko. Marianna ma paskudną twarz, ale też szpetne wnętrze. Postrzega siebie i otaczającą ją rzeczywistość przez pryzmat zawiści i żalu do świata oraz Boga za to, że nie obdarzył jej urodą, a co za tym idzie, odebrał prawo do szczęścia. Marianna nienawidzi innych ludzi, ale przede wszystkim nienawidzi siebie. Sama o sobie mówi: byłam tak bardzo niczym. Poznajemy ją w chwili, gdy zdaje jej się, że oto umiera, a tak naprawdę dostaje wstrząsu anaf­ilak­tycz­nego­ spowodowanego anty­biot­ykot­erap­ią. W tym czasie wspomina swoje pokraczne dzieciństwo, przepełnioną goryczą młodość i jakże trudne wkraczanie w dorosłe życie. Czy znalezienie się na granicy życia i śmierci zmieni coś w światopoglądzie Marianny? • Małgorzata Koźma • Biblioteka Kraków
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo