Cudowny chłopak

„Nie jestem zwykłym dzieckiem tylko dlatego, że nikt nie patrzy na mnie jak na zwykłe dziecko” – mówi o sobie August. I nie mija się z prawdą, bo przecież na widok „zwykłego” dziesięciolatka młodsze dzieci nie uciekają z krzykiem, a starsze i dorośli nie odwracają głowy z obrzydzeniem, przerażeniem albo – w najlepszym wypadku – z konsternacją. August (Auggie) Pullman jest inteligentnym, dowcipnym chłopcem i jego życie wyglądałoby pewnie zupełnie zwyczajnie, gdyby nie jeden zmutowany gen, z powodu którego ma zdeformowaną twarz i jeszcze przed ukończeniem dziesiątego roku życia musiał przejść 27 operacji. Do tej pory patrzył na siebie oczami bezwarunkowo kochających go rodziców i siostry. Teraz, gdy idzie do szkoły – od razu do piątej klasy – przyjdzie mu się zmierzyć ze światem rówieśników i starszych uczniów, z ostracyzmem, uprzedzeniami, a czasem ze zwykłą podłością. Spotka się jednak również z dobrocią, przyjaźnią i wspaniałomyślnością. Kontakt z rówieśnikami odmieni Augusta, który walcząc o normalność dla siebie, mimochodem zmieni życie innych – kolegów, nauczycieli, rodziców… Historia opowiedziana w „Cudownym chłopaku” uczy tolerancji i życzliwego podejścia do innych, mówi o szkodliwości stereotypów i przestrzega przed pogardą; uczy, jak nie wyrządzać krzywdy innym i jak się przed nią bronić. Bo każdy z nas marzy o tym, by zostać zauważonym i by inni lubili nas takimi, jacy jesteśmy! A jak przekonuje nas August: „Wszyscy powinniśmy przynajmniej raz w życiu dostać owację na stojąco, bo przecież każdy z nas zwycięża ten świat”.