Purezento

Autor:
Joanna Bator
Wydawca:
Społeczny Instytut Wydawniczy Znak (2017-2021)
ISBN:
978-83-240-5027-7, 978-83-240-6375-8
Autotagi:
druk
książki
powieści
proza
4.2 (13 głosów)

Pierwsza japońska powieść Joanny Bator. Wielkie zaskoczenie w duchu zen! Kiedy drzwi zamknęły się za jej chłopakiem, nie wiedziała, że widzi go po raz ostatni. Kiedy zaczęła uczyć polskiego Panią Myoko nie przypuszczała, że dzięki niej wyruszy w daleką podróż. Kiedy po raz pierwszy spotkała Mistrza Myo, nie sądziła, że jej życie na nowo nabierze sensu. Kiedy na jej drodze stanął mężczyzna ze znamieniem w kształcie oliwki na plecach, nie spodziewała się jak silna będzie miłość, która ich połączy. Podróżując wraz z główną bohaterką po Japonii, towarzysząc jej w sklejaniu rozbitych naczyń, czytelnik stopniowo wkracza w harmonijny świat zen, gdzie serce i umysł zapisuje się jednym znakiem kanji, a najpiękniejsze jest to, co niekompletne, przemijające i niedoskonałe. Metaforą ludzkiego losu jest tutaj kintsugi, pradawna sztuka naprawy ceramiki za pomocą złota. Purezento (czyli "prezent") to powieść tajemnicza i na wskroś japońska. Poruszająca historia utraty i miłosnej odnowy. Rozgrywająca się w Tokio i Kamakurze opowieść ma słodko-słony smak umami.
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Książka niestety szybko rozwiała moje wysokie oczekiwania. Czytając byłam rozczarowana przeogromną ilością powtórzeń, infantylnych metafor, które zakładam, że w zamierzeniu miały podkreślić magię i misterium Japonii, jednak podkreśliły jedynie prze-egzaltowaną formę powieści. Zdarzało się, że trafiałam na moment kiedy myślałam, że oto moment kiedy zbliżę się do tego batorowskiego uniwersum, prawie wchodziłam w ten świat, jednak chwila ta szybko mijała przy kolejnej przytłaczającej ilości krótkich zdań i męczących, siłowych porównań. Bodajże jedynym fragmentem, który oddał klimat zapowiadanej atmosfery powieści i który naprawdę mmie zainteresował, było spotkanie z Czarnullą. Cała reszta, to nieudolna próba przedstawienia wyjatkowej duchowości Japonii i Japończyków, ktora to próba nie do końca sie udała. Mało tego, czytając książkę można odnieść wrażenie, że Tokio to mała miejscowość, gdzie główna bohaterka spotyka wciąż te same osoby. A może to postacie pochodzące z jej schizofrenii, nie wiem. Wielka również szkoda, że nie udało się pokazać japońskich bohaterów książki w bardziej ludzki niż sztampowy sposób, choć były ku temu predyspozycje. Japonia ma tak wiele do zaoferowania, szkoda, że w tej powieści było to ledwie zarysowane.
  • Piękna książka o tym, jak bohaterka próbuje sklejać swoje życie po śmierci swego chłopaka. Jest nauczycielką języka polskiego dla obcokrajowców. Pomaga jej uczennica, Pani Myoko z Tokio, która wysyła dziewczynę do Japonii. Tam uczy się zlepiania starych zniszczonych części porcelany, jak porozbijanych elementów swego życia. • Akcja dzieje się w Tokio i Kamakurze, gdzie miała szczęście być. Książka spowodowała, że znów chciałabym pojechać do Japonii, kraju kwitnącej wiśni i czerwonych jesiennych klonów.
  • Całość recenzji: [Link] • Książka opowiada o kobiecie, która po stracie ukochanego zostawia wszystko za sobą i udaje się do Japonii, gdzie ma sprawować opiekę nad domem i kotem w nim mieszkającym. Bohaterka codziennie poznaje uroki miejsca, w którym się znajduje i zaczyna je doceniać. • Klimat książki jest bardzo przyjemny, a postacie z niej dzielą się wieloma mądrościami, które każdy czytelnik może w jakiś sposób odnieść do siebie. Wraz z rozwojem książki bohaterka zaczyna doceniać piękno rzeczy codziennych, odnajduje swój rytm, chęć do życia, i nie tylko to. Bohaterka jest jak naczynie, które naprawiała. Początkowo krucha, rozbita, trwająca bez celu, z czasem zaczyna się składać w całość i zaczyna doceniać ślady, które pozostały po rozbiciu.
  • Przeczytałam z prawdziwą przyjemnością. Uczta słowna!
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo