Czasami kłamię

Opis to jedno zdania, które niewiele mówi. Koniecznie trzeba ją przeczytać, żeby przekonać się co w sobie kryje. Świetna, polecam!

Książka Alice Feeney "Czasami kłamię" świetnie trafia w mój gust. Znalazłam w niej element zaskoczenia, fabuła wciągnęła mnie bardzo, a postacie były bardzo przemyślanie skonstruowane- nie do końca oczywiste. • Książka opowiada historię Amber, którą poznajemy kiedy ulega wypadkowi i zapada w śpiączkę. Opowieść napisana jest z perspektywy pragnącej się obudzić chorej, ale przeplatana wątkami sprzed wypadku i wpisami z pamiętnika małej dziewczynki. Główna bohaterka stara się odzyskać przytomność, ale też przypomnieć sobie co tak właściwie się stało. Jak się okazuje jej dzieciństwo i młodość bardzo są z tym związane. • Zaintrygowałam Was? W takim razie nie zwlekajcie i sięgnijcie po tę pozycję

Nie do końca oryginalna i nie do końca zrozumiała książka, w której trochę brak atmosfery i realistyczności.

Czy zdarza Wam się czasami kłamać ? 😉 • Po ,,Czasami Kłamię ” sięgnęłam już jakiś czas temu 🙂 . Jest debiutancką powieścią brytyjskiej dziennikarki Alice Feeney. I muszę przyznać, że to bardzo udany debiut.Są trzy rzeczy, które powinniście wiedzieć o Amber Reynolds. • Pierwsza : Amber jest w śpiączce, w którą zapadła po wypadku samochodowym. • Druga : Jej mąż już jej nie kocha. • Trzecia : Amber czasami kłamie. • . • . • ,,Kłamstwa dostatecznie często powtarzane zaczynają brzmieć jak prawda ” • Autorka stworzyła niesamowity klimat powieści, który sprawia, że czyta się ją bardzo szybko, fabuła wciąga z każda stroną i z pewnością nie można jej zarzucić przewidywalności. Czasy akcji powieści przeplatają się , gdyż rozgrywają się na trzech płaszczyznach czasowych : ,,Teraz” , „Wtedy ” i „Przedtem ”. • "Czasami kłamię" nieustannie miesza czytelnikom w głowach, ekscytuje świetną intrygą i nie pozwala łatwo wypuścić książki z dłoni. Kłamstwa Amber nie są oczywiste, więc w trakcie lektury często zastanawiałam się, co z jej opowieści jest prawdą, a co nie 😉 • Więc jeśli nie czytaliście tej pozycji koniecznie sięgnijcie po "Czasami kłamię". Tylko pamiętajcie o jednym - nie dajcie się okłamać !Polecam ;) • [Link]

Zawiodłam się. Książka przypomina mi w pewien sposób film "Przebudzenie" z tym, że owy film był dużo lepszy. • Pogmatwane wątki, finał faktycznie zaskakujący ale nie w pozytywny sposób lecz w rozczarowujący. Ostateczne zakończenie mogę ująć w stwierdzeniu "ale o co chodzi?". Zupełnie jakby autorka chciała tak bardzo super to zrobić, że aż przedobrzyła i efekt jest odwrotny... • Podsumowując - zwyklak

Czego można spodziewać się po książce, której opis składa się z jednego zdania i trzech podpunktów? • „Nazywam się Amber Reynolds. • Są trzy rzeczy, które powinniście o mnie wiedzieć: • Jestem w śpiączce. • Mój mąż już mnie nie kocha. • Czasami kłamię.” • „Czasami kłamię” udowodniło, że niekiedy słowa i reklamy są zbędne, a książka może obronić się sama swą treścią. • Amber Reynolds – ta 35-letnia kobieta leży w szpitalu, w śpiączce. Nie pamięta zupełnie niczego, nie wie co się wydarzyło i dlaczego jest w takim stanie. • Amber mimo śpiączki jest jednak wszystkiego świadoma – prawie wszystko, chociaż z małymi trudnościami, czuje i słyszy, niestety nie potrafi zmusić ciała do najmniejszego ruchu. • Co się tak naprawdę wydarzyło? Jakie tajemnice skrywa Amber? Co jest prawdą, a co kłamstwem? • Historię bohaterki poznajemy z trzech perspektyw czasowych. „Teraz” gdy Amber leży w śpiączce. „Wtedy” czyli wydarzenia sprzed tygodnia nim trafiła do szpitala. „Przedtem” – okres jej dzieciństwa. Chociaż z początku wszystko wydaje się mało znaczącymi urywkami z jej życia, w rzeczywistości, jak zapewne się już domyślacie, odgrywa znaczącą rolę w tej historii. • Każda z tych perspektyw jest na swój sposób intrygująca i każda buduje napięcie sprawiając, że czytelnik ma coraz więcej pytań i zagwozdek, a gdy na koniec wszystko łączy się w spójną całość – eksploduje – to określenie najlepiej tu pasuje. • Podobała mi się, choć też bardzo przerażała, wizja śpiączki, którą przedstawiła nam autorka, mimo że spotkałam się z czymś podobnym w filmach, tak w książkach jeszcze nie, a jak wiadomo słowo pisane bardziej wpływa na wyobraźnię. Nigdy nie chciałabym znaleźć się w takim położeniu jak główna bohaterka. • Tak jak wspomniałam na początku – sięgając po tę książkę nie wiemy o niej praktycznie nic i w moim przekonaniu (gdy znam już jej treść) właśnie to jest w niej najlepsze. Zupełnie nie wiemy czego można się po niej spodziewać, a w połączeniu tego z faktem, że Alice Feeney stworzyła fenomenalną historię, ubrała ją w ciągłe elementy zaskoczenia i powolne odkrywanie całej prawdy, efekt końcowy przerósł moje oczekiwania. • „Czasami kłamię” od samego początku aż do ostatniej strony trzymało mnie w napięciu i to po to, by zostawić ostatecznie w osłupieniu i konsternacji. • Dodatkowo autorka zafundowała nam dwie bardzo ciekawe postacie – siostry – skomplikowany, ale świetny ich psychologiczny portret. • Dawno nie czytałam, aż tak dobrego thrillera. • Dawno żaden z autorów nie wodził mnie tak za nos i nie trzymał w napięciu przez ponad 300 stron. • Dawno po przeczytaniu książki już sama nie wiedziałam co jest prawdą, a co kłamstwem. • Zdecydowanie jest to jedna z najlepszych książek, które przeczytałam w tym roku, a po kolejne pozycje wychodzące spod pióra autorki mam zamiar sięgać w ciemno.