Muza Słowackiego i Chopina:

opowieść biograficzna o Marii Wodzińskiej

Autor:
Dionizja Wawrzykowska-Wierciochowa (1908-1997)
Wydawca:
Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych (1986-1996)
ISBN:
83-202-0380-5, 83-222-0380-5
Autotagi:
druk
historia
książki
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Maria Wodzińska urodziła się w kujawskiej rodzinie magnackiej w 1819r. Nie była szalenie piękna ani bardzo utalentowana. Wychowywała się w inteligentnym środowisku, charakteryzowała ją przedwczesna dojrzałość umysłowa. Czym ujęła najwybitniejszych polskich twórców? Jaką rolę odegrała w ich życiu? Nie ulega wątpliwości, że stała się dla nich inspiracją, a oni zapewnili Marii nieśmiertelność, poświęcając jej • swoje utwory. Oczywiście trwały spory, czy aby na pewno ona jest ich bohaterką – choćby spór o słynny wiersz Słowackiego Rozłączenie. • Wiosną 1833 r. w Genewie w wynajętym przez Wodzińskich domu pojawił się dwudziestotrzyletni Juliusz Słowacki. Maria zaczęła wtedy piętnasty rok życia i właściwie mogła już być Znana i nieznana • panną na wydaniu. Daleki krewny Zygmunt Krasiński – złośliwy jak zawsze – nazywał ją szpetną. Juliusz i Maria nie spodobali się sobie, spotykali się jednak często ze względu na przyjaźń Słowackiego z bratem dziewczyny – Antonim; spacerowali, rozmawiali i tańczyli. Wedle ówczesnej mody młodzieniec wpisywał jej wiersze do sztambucha. Znacząca była ich wyprawa w Alpy, która później zaowocowała poematem • W Szwajcarii. Ojciec Marii, Wincenty Wodziński, skończywszy przebudowę zamku w Służewie, stęskniony za rodziną, przyjechał do Genewy, następnie z bliskimi wyruszył do Drezna. To był koniec miłości, marzeń i westchnień. Zaskakujące, że Maria do końca swoich dni wypierała się zażyłości z wieszczem. W Dreźnie odwiedził Wodzińskich przebywający tam przejazdem Fryderyk Chopin. Znał już wcześniej familię, lecz Marię zapamiętał jako zdolne dziecko, a nie szesnastoletnią panienkę! Dziewczyna miała wiele zalet, ale najważniejsze było dla Fryderyka jej pochodzenie z wyższych sfer, do których sam aspirował. Zwie dzali • wspólnie galerie sztuki, zachwycali się atmosferą miasta i snuli jakieś nieokreślone marzenia. Chopin wiedział o przygodzie genewskiej, ale zapewne znał tylko wersję przedstawioną przez Wodzińskich – według ich relacji tylko Słowacki był zaangażowany uczuciowo. Chopin wyjechał do Paryża, gdzie czekała praca i przyjaciele; pożegnanie było bardzo smutne. Zachowała się korespondencja Marii i jej matki z kompozytorem. Listy z lat 1835–1837 Chopin związał różową wstążką i opatrzył słowami Moja bieda. Zdania krytyków są podzielone, część nie wierzy w uczucie Marii do Fryderyka i jakiekolwiek plany małżeńskie ze strony Wodzińskich, zwłaszcza gdy pojawiła się u Chopina choroba płuc. Latem • 1836 roku w Marienbadzie o zmierzchu (fr. crépuscule – szara godzina) dochodzi do cichych zaręczyn. Później Fryderyk wraca do Paryża, a Maria na Kujawy, wiosna 1837 roku przynosi zaś ochłodzenie uczuć – Chopin poznaje George Sand… Czy to było powodem zerwania zaręczyn? • Jak potoczyły się dalsze losy bohaterów? Zapraszam do zajmującej lektury. • Joanna Muniak
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo