Biel:

Sięgnęłam po „Biel”, bo urzekły mnie znajdujące się w niej, jakże fascynujące fotografie z życia na Czarnym Lądzie. Zdjęcia te stanowią doskonałą opowieść o historii oraz kulturze Afryki. Książka pod względem formy rzeczywiście przypomina zbiór średnio uporządkowanych notatek z wieloletnich obserwacji z podróży po tym najstarszym kontynencie naszego świata. Notatki te mają nieco osobisty charakter, refleksyjny i retrospektywny. Momentami są bardzo intymne, innym zaś razem niezwykle realistyczne, wstrząsające, ale też bardzo szczere i pełne empatii. Autor opisuje w nich Afrykę, jaka długa i szeroka. Publikacja zawiera mnóstwo anegdot, legend, mitów, przejmujących historii. Opowiada o plemiennych waśniach, ale również o współczesnych relacjach międ­zyko­ntyn­enta­lnych. Jednakże przede wszystkim książka ta jest relacją z podróży. Z podróży długiej, wyczerpującej, pouczającej. Z podróży wymagającej mnóstwa odwagi, samozaparcia, nerwów ze stali. Kydryński osiągnął swój cel dzięki swej ogromnej pasji, chęci spełnienia marzeń, czystej miłości do wędrowania oraz fotografowania. Jedyne co mnie osobiście w tej książce drażniło to to, że wszystkie tak istotne dla fotografii opisy znajdują się na zupełnym jej końcu zamiast bezpośrednio pod nimi, co znacznie wybija odbiorcę z rytmu podczas analizy jej treści. Jednak mimo tego niewielkiego defektu według mnie „Biel” to pozycja niesamowita, zachwycająca, warta zainteresowania. POLECAM.