Strategia antylop

Tytuł oryginalny:
Stratégie des antilopes
Autor:
Jean Hatzfeld
Tłumacz:
Jacek Giszczak
Wstęp:
Olga Stanisławska
Przedmowa:
Olga Stanisławska
Wydawca:
Wydawnictwo Czarne (2009)
Wydane w seriach:
Reportaż
Reportaż - Wydawnictwo Czarne
ISBN:
978-83-7536-080-6
Autotagi:
druk
książki
sprawozdania
4.6 (5 głosów)
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Niezbyt chętnie przywoływane wspomnienia uczestników rzezi (zabójców i ocalonych) w Rwandzie w 1994 r. Lektura warta zastanowienia - jakie mogą być skutki propagandy, fanatyzmu itp rzeczy. Porażające.
  • Ta książka poraża. Poraża okrucieństwem człowieka wobec człowieka. "Strategia Aantylop" J. Hatzfelda to opowieść o konflikcie i krwawiej rzeźni jakie miały miejsce w Rwandzie pomiędzy plemionami Tutsi i Hutu. Autor udziela głosu zabójcom i ich ofiarom, odsłaniając przed czytelnikiem świat pełen niewyobrażalnego okrucieństwa oprawców oraz bólu, przerażenia i milczenia ocalałych. • Codzienne życie obu plemion pogrążonych w konflikcie. Dla Tutsi to walka o przetrwanie, ukrywanie się w buszu i bagnach, konających z dala od bliskich. Dla Hutu każdy dzień to dzień "polowań" z maczetą, nie, nie na zwierzynę , a na Tutsi...każda ścięta maczetą głowa to powód do dumy i przechwałek... • Ofiarami ludobójczej walki na oczach całego świata padło, według szacunków, od 800 000 do 1 071 000 ludzi w ciągu 100 dni konfliktu... Tej książki nie da się zapomnieć. • Wojciech Tochman tak skomentował tę książkę: " Książka Hatzfelda boli jak otwarta rana. Bo o otwartej ranie opowiada. Bądźcie świadkami niew­yobr­ażal­nego­ cierpienia zadanego ludziom przez ludzi. Ono się wydarzyło naprawdę. Czytajcie Strategię antylop. Nie bójcie się. Ta książka poraża, ale nie zabija." tt
  • Mocna lektura
Dyskusje

Brak wątków

Przejdź do forum
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo