Powieść z jednej strony to bardzo niepokojący obraz emocjonalnie pustego bastionu konsumpcjonizmu roku 1980, w którym ludzie żyją w coraz większym oderwaniu od społeczeństwa i są coraz mniej zdolni do odczuwania jakichkolwiek uczuć do kogokolwiek poza sobą. To świat w którym najważniejszy jest pieniądz i lans. • Główny bohater Patrick osiągnął chyba apogeum w braku empatii. Zadufany i zapatrzony w siebie dupek, posiadający w łazience więcej szamponów i kremów niż niejedna kobieta. A same kobiety ma za puste "laskojady" i traktuje je jako zabawki, które mają za zadanie dostarczyć mu przyjemności i spełniać zachcianki. To psychopata, który ma brak poczucia winy, jakichkolwiek wyrzutów sumienia czy empatii wobec innych. Patrick jest na zewnątrz wprost uroczy, wymuskany, ułożony, posiadający doskonałe maniery, zachowuje wszelkie pozory normalności. A wewnątrz jest....pustka, nie ma nic. • Poza wyśmianiem konsumpcjonizmu lat osiemdziesiątych, autor ujawnia fakt, że zarówno Patrick jak i ludzie z którymi ma styczność nie posiadają za grosz empatii ani współczucia do nikogo, poza sobą. To społeczeństwo pozbawione klimatu moralnego czy moralnej perspektywy. • Druga część, również znakomicie napisana, to najbardziej makabryczny dziennik jaki kiedykolwiek przyszło mi czytać. • To bez wątpienia pamiętnik psychopaty. Jak za dnia nasz główny bohater stwarza pozory normalności, tak w nocy to dziwaczny i brutalny sadysta. • "American Psycho" to nie jest książka którą czyta się dla przyjemności, jednak jest to ważna powieść i na pewno zostanie zapamiętana jako z przełomowych dzieł lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, tym bardziej że sposób życia i nastawienie ludzi o których pisze autor jest niestety za bardzo znajome. • Marta Ciulis-Pyznar

Powieść Grażyny Jagielskiej to swego rodzaju pamiętnik, trochę reportaż z pobytu w szpitalu. Pokazuje ludzi, którzy przeszli w swoim życiu traumę, a teraz nie potrafią odnaleźć się w rzeczywistości. • W czasie swojego pobytu pisarka poznała kobiety, które tak samo jak ona, przez długi czas udawały, że wszystko jest w porządku. Spotkała żołnierzy, twardzieli, którzy musieli nauczyć się płakać. • Klinika w której przebywała to miejsce w którym można było wszystko, z wyjątkiem jednego. Nie wolno było kłamać, a historie przedstawione w powieści pokazuję jak ciężko jest się otworzyć przed drugą osobą i opowiedzieć o swoich tragediach, pozwolić sobie pomóc. • Autorka opowiada o swoich przeżyciach, ale również słucha i przelewa na papier historię innych pacjentów, tak jakby pisanie było najlepszą dla niej terapią. • Powieść to trudna podróż pełna silnych emocji i intymnych zwierzeń ludzi ciężko doświadczonych przez los. Chylę czoła za odwagę autorki, która zdecydowała się napisać tę książkę, która odnalazła siłę by zawalczyć o siebie i swoje szczęście i zrobić wielki krok poddając się leczeniu. • Niezwykły jest styl w jakim napisana jest powieść, autorce udało się stworzyć swego rodzaju atmosferę intymności. Narracja jest prowadzona w niezwykle subtelny sposób. Bałam się ogromu przeżyć i emocji jakie zaserwuje mi pisarka, ale powieść nimi nie przytłacza. • "Anioły jedzą trzy razy dziennie.." to opowieść o wojnie, jej brutalności i bólu jaki pozostawia, o cenie jakiej płacą żołnierze wyruszający w miejsca objęte konfliktami zbrojnymi i jak dotyka to ich rodzin i bliskich • Książka niełatwa, ale ważna i potrzebna. Dobrze, że takie powieści powstają, otwierają oczy na sprawy o których nie zdajemy sobie sprawy i na co dzień nie rozmawiamy. • Marta Ciulis- Pyznar

Na parkingu, obok samochodu młodej policjantki Lacey Flint umiera na jej rękach strasznie poraniona kobieta. Lacey zostaje przewieziona na przesłuchanie, a później włączona do zespołu prowadzących śledztwo w tej sprawie. • Policjantka dostaje list naśladujący korespondencję Kuby Rozpruwacza jakie wysyłał do Scotland Yardu, a list przypomina jej coś, co jak myślała już dawno zostawiła za sobą w przeszłości. • Kolejne popełniane zabójstwa, są wierną repliką zbrodni popełnianych w XIX wieku przez Mordercę z Whitechapel. • Sharon Bolton stworzyła niesamowicie klimatyczną, pełną zwrotów akcji i kompletnie nieprzewidywalną opowieść o młodej, niedoświadczonej policjantce, zafascynowanej seryjnymi mordercami oraz pełnym napięcia pościgiem za mordercą wzorującym się na Kubie Rozpruwaczu i próbą powstrzymania go od popełnienia kolejnej krwawej zbrodni. • To powieść w której brakuje monotonii i nudy, przez cały czas trzymając czytelnia w napięciu. To jedna z tych książek, w czasie których autorka co krok wyprowadzała mnie w pole. Za każdym razem, gdy wydawało mi się że już wiem kto, co i jak, na kolejnej stronie uświadamiałam sobie, jak bardzo się myliłam. Autorka stopniowo buduje napięcie by zakończyć powieść rozwiązaniem, którego nie można w żaden sposób przewidzieć. • Najjaśniejszą gwiazdą powieści i jej siłą napędową jest główna bohaterka. Postać Lacey jest świetnie rozwinięta i dopracowana. Nie jest odważna, a nieśmiałą i skryta. Ma mnóstwo wad, popełnia wiele błędów i ma trupa w szafie, w postaci tajemnicy jaką ukrywa przed światem, a która stopniowo zostaje ujawniana wraz z rozwojem historii. W moich oczach, właśnie takie postacie są o wiele bardziej realistyczne i znacznie bardziej interesujące. • Marta Ciulis- Pyznar

Marta Żywek, ucieka przed mężem brutalem, by w Śremie w nowym domu przy ulicy Zacisze 13 rozpocząć nowe życie jako nauczycielka historii. Po jakimś czasie wprowadza się do niej przyjaciółka Aneta, która z powodu zalanego mieszkania i remontu zmuszona skorzystać z gościny Marty. • Przyjaciółki znajdują na terenie domu dwóch całkiem świeżych nieboszczyków i zamiast zgłosić sprawę na policję, ukrywają je w piwnicy. Mają z tym trochę kłopotów i przygód - najpierw kupują wielką zamrażarkę, potem zakopują zwłoki w piwnicy. W tym czasie po piętach depczą im przestępcy, którzy szukają ukrytego przed laty cennego łupu, policja, tajemniczy przystojny mężczyzna oraz były mąż Marty. • "Zacisze 13" to kryminalna komedia pomyłek. Fabuła jest co prawda wręcz niep­rawd­opod­obna­, przerysowana i naciągana, ale historia wciąga i swoim czarnym humorem powoduje, że uśmiech nie schodzi z twarzy podczas lektury. • Kreacja głównych bohaterów jest niewątpliwym plusem powieści. Książka z całą pewnością zmieni wizję zawodu nauczyciela jako człowieka mało interesującego i nudnego. Jak życie pokazuje i nauczyciel może chować trupa w szafie tzn. w zamrażarce. • Olga Rudnicka pozytywnie zaskoczyła mnie swoją wyobraźnią i poczuciem humoru. Nie zdarza mi się śmiać w czasie scen zamurowywania zwłok, bo w normalnych warunkach jest to wręcz makabryczne i mało smaczne, a tutaj uśmiechałam się szeroko czytając jak nasze dwie nauczycielki przebranżawiały się z belfrów na budowlańców i nawet z wylewką betonową potrafiły sobie poradzić. • "Zacisze 13" to lekka i zakręcona kryminalna komedia pomyłek. Lekki język, ciekawie skomponowana intryga, bardzo zaskakujące zakończenie, to murowany ( tu wykafelkowany tudzież wyflizowany) przepis na sukces. • Kryminał z przymrużeniem oka. Relaks w czasie lektury zapewniony. • Marta Ciulis-Pyznar

"Dożywocie" to zbiór pięciu opowiadań połączonych wspólnym motywem Lichotki i jej uroczych mieszkańców. • Najmocniejszą stroną powieści jest niesamowita i nietypowa ekipa bohaterów, będących lokatorami gotyckiego przybytku, z Romańczukiem na czele. Prawie rodzina Adamsów, ale o niebo sympatyczniejsza. • Licho mnie rozczuliło. Anioł pedant, z alergią na pierze. Celofanowe włosy, trochę krzywo ostrzyżone na jeża, wydepilowane skrzydła ( przewrotność losu - zasmarkany anioł z alergią na pierze), różowe bamboszki, koszulka z Garfieldem ( tudzież z Myszką Miki) i różowy królik pod pachą. • Krakers, mistrz patelni, wybitny ciastkarz i cukiernik ( tiramisu i faworki palce lizać), dzięki swoim mackom i talentom kulinarnym trafia w podniebienia każdego niejadka i łakomczucha. • Utopce, sympatycznie zielone stwory, preferujące wygodną łazienkę niż staw. • I mój ulubieniec, Szczęsny, to znaczy jego widmo, natchniony, romantyczny, "wybitny" poeta, cierpiący niczym młody Werter von Goethego, doprowadzający do szału Romańczuka, resztę wesołej kompanii zresztą też. • W Lichotce są i bardziej "udomowione" zwierzaki: kotka Zmora oraz różowy! królik Rudolf Valentino. • Wszyscy razem i osobno tworzą niesamowicie barwną grupę, która często potrafi doprowadzić czytelnika do wybuchów śmiechu, Romańczuka do łez, częściej wściekłości. Każda postać jest na swój sposób char­akte­ryst­yczn­a i wyjątkowa. Mimo że potrafią doprowadzić do gorączki i rozstroju nerwowego trudno ich nie kochać. • Marta Kisiel napisała wyśmienitą książkę. Postacie na medal, ale język którym posługuje się autorka też zasługuje na pochwały. Niezwykły, nieprzesadzony humor, ironia, świetne dialogi. Mimo, że samej akcji jest jak na lekarstwo, to w sferze językowej bardzo dużo się dzieje. Lektura to czysta przyjemność • Marta Ciulis- Pyznar