Książka mega wciąga. Mimo, że ma się wrażenie, że już od połowy jesteśmy nakierowani na jednotorowe zakończenie to i tak nie do końca wiadomo jak wszystko zostanie wytłumaczone. Nie jest to wiadomo kryminał najwyższych lotów, ale nie czułam się po nim zawiedziona jak miewam często z innymi książkami będącymi teraz na "topie" ('W żywe oczy', 'Za zamkniętymi drzwiami'). Chętnie sięgnę po więcej pozycji z tej serii. • Ps. DO TYCH CO JUŻ CZYTALI: Niech ktoś mnie oświeci - czemu przez cała akcje była mowa o siostrze pewnej bohaterki, a co z "resztą rodzeństwa" po tym co okazało się na końcu? Nie chce tu spojlerować, dlatego jest to tu trochę zawoalowane pytanie ;) jednak trochę zastanawia mnie ta nieścisłość.

Zafascynowana książką "Uczciwa Oszustka" Tove sięgnęłam po tą pozycję z nadzieją na kolejną życiową powieść, która może nie ma za wiele akcji, ale po przeczytaniu człowiek ma poczucie, że te kilkaset kartek dało mu wiele do myślenia. Niestety bardzo się zawiodłam, a raczej po prostu znudziłam. Przez obie historie jakie wchodzą w skład tej książki przebrnęłam raczej z przymusu niż z zainteresowania. Może nie jestem na tym etapie życiowym,na jakim potrafiłabym odnaleźć wartości ukryte pod tymi opowieściami, a może po prostu celem Jansson było opowiedzenie historii bez większego dna. Tak czy inaczej, czytanie ich bardzo mnie zmęczyło

Tytuł adekwatny do treści. Książka to opis całego życia Adreasa - człowieka żyjącego w sercu austriackich Alp w pierwszej połowie XXw. To krótka, melancholijna historia o wzlotach i upadkach, o wielkiej miłości ale też o życiu w czasie pierwszej wojny światowej i tragicznym doświadczeniu przez los. Nie miałam do tej pozycji wielkich oczekiwań, liczyłam po prostu na poruszającą opowieść, która pozwoli mi zastanowić się nad życiem. Nie zawiodłam się.

Przyjemne historie, które wywoływały uśmiech albo zadumę nad tym co powinno być tak na prawdę dla nas ważne w życiu. Książka napisana w stylu luźnych pogawędek więc czytając ją miałam ciągle w głowie char­akte­ryst­yczn­y głos Pani Katarzyny,jakby siedziała obok i opowiadała o swoich doświadczeniach :) Duża dawka mądrego optymizmu - polecam!

Dawno nie czytało mi się tak dobrze książki. Po prostu płynęłam kartka po kartce, czując się tak jakbym oglądała dobry polski serial kryminalny. W sumie to chyba najlepszy opis tej pozycji. Wiadomo - tak jak w naszych dobrych filmowych produkcjach- jest trochę za dużo przekleństw, jakiś niepotrzebny wątek, albo też trochę przekombinowane zakończenie ale łykamy go i tak odcinek po odcinku, a po zakończeniu czujemy satysfakcję i niedosyt, że to już koniec. Tak samo jest przy "Żmijowisku". Chmielarz nie tylko zachęcił mnie do przeczytania "Z zimną krwią" Capote'a ale też do nadrobienia swoich pozostałych książek.