"Księga przygód" autorstwa E.Wójcik to jedna z książek, której sama nigdy nie pokazałabym dziecku. Drażni mnie w niej niemal wszystko: niedopracowane, brzydkie "komputerowe" ilustracje, wielkie oczy samochodów, sper­soni­fiko­wani­ bohaterowie zwierzęcy - jak budowlańcy bobry czy strażacy małpy; inne zwierzęta pozostają zwierzętami (prowadzi to do absurdów, np. tłum zwierzęcych gapiów obserwujących akcję ratowania kotka z drzewa). • Książka porusza mniej lub bardziej poważne kwestie - zasady ruchu drogowego, zakres zadań straży pożarnej, rywalizacja, budowa garażu, wypadki drogowe. Niestety, ilość poczynionych błędów merytorycznych mnie zatrważa. Ponieważ jednak synek książkę dostał w prezencie, pokochał od razu i lektura cieszy się jego niegasnącym zain­tere­sowa­niem­, nie mam wyjścia - wspinam się na wyżyny tolerancji i czytam, czytam, koryguję, omawiam, delikatnie obśmiewam i rzeczowo krytykuję to, co można i co trzeba... Staram się też patrzeć na lekturę możliwie przychylnie. Zauważam wówczas, że treść jest napisana ładnymi zdaniami i ma przyjemne, naturalne brzmienie. Użyta duża czcionka bez ozdobników będzie dla dzieci podejmujących naukę czytania dużym ułatwieniem. Czerwony kolor karoserii Franka przyciąga wzrok. Książka nie pokazuje żadnych negatywnych interakcji społecznych. • Nie wiem, co sprawiło, że przygody Franka tak bardzo podobają się synkowi. Mam nadzieję, że na błędach (tu - cudzych, autorów) też może się czegoś nauczyć.

Niezła książka w ciekawy sposób poruszająca najróżniejsze zagadnienia związane z prehistorią. Dziecięce, kreskówkowe rysunki w nadmiarze może i nie porywają (wszystko w pewnym momencie przeglądania zaczyna wyglądać tak samo i nijako), ale pomysł z przybliżeniem tematyki w układzie "krótkie pytanie - treściwa i zwięzła odpowiedź" jest naprawdę dobry.

Na pierwszy rzut oka przegląd broni wydaje się być kompletny a układ czytelny, ale znalezienie poszukiwanego narzędzia nie jest intuicyjne, są też braki (nie ma np wzmianki o halabardzie, o której informacji niektóre dzieci lub ich rodzice mogą szukać).

Lektura wywołuje we mnie (mamie) skrajne odczucia. Z jednej strony wydaje się być świetna; podjęty temat, pomysł na jego przedstawienie, wprowadzenie bohaterów mogących "oswoić" dziecko z dość abstrakcyjnym zagadnieniem drobnoustrojów... Z drugiej strony mamy mieszanie rzeczywistości (prawdziwe zdjęcia mikroskopowe różnych powierzchni) z fikcją (rysunkowe, komiksowe, mówiące drobnoustroje), co rozczarowuje i nieco frustruje. • Wprowadzenie właśnie tych rysunkowych postaci wywołało we mnie poczucie serwowania dziecku niepotrzebnego chaosu informacyjnego. Co prawda na końcu książki jej komiksowi bohaterowie zostają przedstawieni "z imienia i nazwiska", tj pokazane są grafiki obrazujące ich rzeczywisty wygląd, jest też uczciwie wyjaśnione, że drobnoustroje nie mają one w rzeczywistości oczu ani buzi itd. Mam jednak poczucie, że taka strona powinna się znaleźć na początku książki a nie z tyłu, by dać małemu odbiorcy odpowiedni kontekst i szansę na potraktowanie później poznawanych bohaterów w sposób umowny, niedosłowny.

Książeczka podobała się Synkowi. Mi trochę mniej, ponieważ miałam większe oczekiwania względem podejścia autorów do podjętego zagadnienia. Z drugiej strony, traktując lekturę przede wszystkim jako pomoc w nauce samodzielnego czytania, nie można jej niczego zarzucić. Ilustracje są przyjemne a treść jest łatwa do przeczytania; nie ma językowych łamańców i nadmiaru znaków inte­rpun­kcyj­nych­. Sama historia jest krótka, po dziecięcemu ciekawa.