Pierwsze i zarazem najważniejsze, co mogę powiedzieć o tej książce to to, że jest ona po prostu przeciętna. Nie mogę powiedzieć, że jest zła, ale jest taka... nijaka. Nie ma co jej porównywać do "Za zamkniętymi drzwiami", bo te dwie książki dzieli od siebie tak na prawdę jedna wielka przepaść. Przez większą połowę książki dowiadujemy się praktycznie tego samego - główna bohaterka żyje w strachu, ponieważ w okolicy krąży morderca, który zabił jej znajomą. Ona zaczyna podejrzewać, że cierpi na demencję, jak jej matka. Wciąż powtarzają się głuche telefony, których ona się boi i to tak na prawdę tyle.Najmocniejszą stroną tej książki, która trochę ją ratuje, jest dalszy wątek, gdzie zasadzie wszystko zaczyna się wyjaśniać, jednakże i on nie jest zbytnio szokujący. Czytelnik czeka tak na prawdę tylko na zakończenie, bo jest ciekawy, co się stanie z Cass, a gdy już do tego dojdzie to jest takie "aha". Jest to bardzo przeciętna książka, której zabrakło pewnego elementu grozy i spójności jak w poprzedniej książce autorki. • Książkę da się czytać jednak nie warto oczekiwać od niej czegoś nazbyt spektakularnego.

Książka wciąga niesamowicie już od pierwszych stron. Kiedy jednak akcja co raz bardziej zaczyna się rozwijać po prostu nie można się oderwać od całości. Historię tą przeżywa się razem z jej bohaterami - razem z nimi odkrywa się ich przeszłość, zdobywa nowe informacje i wpada się w wir uczuć, które im wówczas towarzyszą. Jest to książka, którą zwyczajnie trzeba przeczytać!

Od książek Natashy Preston oczekują tego, że będą one na prawdę świetnymi thrillerami młodzieżowymi i w sumie jak dotąd jeszcze się nie zawiodłam. No a "Skrzywdzona"... eh... Zacznijmy od plusów - świetny pomysł na fabułę i nawet dobre zakończenie. Koniec. Minusy? Większa część książki po prostu nudna. Całość niemiłosiernie mi się dłużyła i pierwszy raz w przypadku tej autorki miałam ochotę odłożyć książkę z powrotem na regał. Za bardzo skupiła się ona na wątku odzyskiwania pamięci przez Scarlett. Gdyby jeszcze czegoś szczególnego się dowiedziała, ale tak na prawdę przez większą połowę książki powtarzała dosłownie to samo.Za to te 5-10 końcowych rozdziałów - świetne! Bardzo podobał mi się ten główny wątek książki i byłam pod wielkim wrażeniem, że autorka na coś takiego wpadła - kompletnie się tego nie spodziewałam! Bardzo żałuję, że to właśnie ten wątek nie został nieco bardziej rozwinięty, bo wtedy myślę, że nie miałabym do tej książki jakichś wielkich zastrzeżeń. Jedyny minus jak dla mnie to jeszcze główna bohaterka, czyli Scarlett. Miejscami bardzo mocno mnie ona wkurzała, a jej poglądy były dla mnie często po prostu dziecinne. Wiele razy miałam ochotę nią potrząsnąć i powiedzieć jej, żeby się ogarnęła, bo nie można wytrzymać w jej towarzystwie. Na prawdę myślałam, że w przypadku tej książki będzie dobrze, a było po prostu przeciętnie... Czy polecam? Hmn... Raczej tak, ale nastawcie się na to, że początek będzie po prostu nudny.

Myślę, że śmiało mogę się nazwać wierną fanką powieści Natashy Preston. W jej książkach uwielbiam przede wszystkim to fantastyczne połączenie thrillera i powieści młodzieżowej. Cieszę się więc bardzo, że i w "Będziesz moja" tego mojego ulubionego motywu nie zabrakło. Powiem nawet, że strasznie mnie cieszy, że w tej właśnie pozycji pojawiło się nawet troszkę więcej grozy i krwi, niż w serii Silence, czy w "Skrzywdzonej". Bardzo mi tego ostatnio brakowało i cieszę się strasznie, że autorka zaspokoiła tą moją potrzebę :) Sama historia jest niesamowicie wciągająca i czyta się ją tak na prawdę jednym tchem! Jest w niej bardzo dużo tajemnic z nutką grozy, co niesamowicie lubię, a dodatkowo cała historia rozgrywa się na kampusie, co jest kolejnym moim ulubionym motywem. Myślę, że na prawdę sporym zaskoczeniem jest tutaj przede wszystkim zakończenie, którego chyba nikt do końca się nie spodziewał. Owszem, sama miałam jakieś tam swoje podejrzenia, ale i tak mocno minęły się one z prawdę. • Śmiało mogę powiedzieć, że właśnie taką Natashę Preston uwielbiam i chciałabym więcej takich powieści z pod jej pióra. A samą książkę jak najbardziej polecam, bo to książka, koło której zdecydowanie nie można przejść obojętnie!

Pierwsze, co rzuca mi się na myśl w przypadku lektury "Nawet o tym nie wspominaj" to doświadczenie czegoś całkowicie nowego. Nie zawsze autor daje nam możliwość poznania naszej ulubionej historii z perspektywy innego bohatera. Dzięki tej książce Estelle Maskame mogłam "wejść" w głowę Tylera, poznać jego przyszłość, aby zrozumieć to, jakim był człowiekiem w pierwszym tomie serii DIMILY. Mogłam spojrzeć na świat jego oczami, zobaczyć, jak w jego głowie rozkwitała miłość do Eden i dowiedzieć się, jak ją postrzegał. Bo jak się okazuje nie można oceniać kogoś po pozorach. Każdy z nas toczy jakąś walkę, o której ludzie z zewnątrz mogą nie wiedzieć. • Ten tom polecam wszystkim wielbicielom serii, którzy poprzednie tomy mają już za sobą. Mimo wszystko uważam, że całość lepiej się czyta, a niektóre fragmenty łatwiej zrozumieć, gdy poznało się już chociażby pierwszy tom DIMILY. Ja sama teraz mam wielką nadzieję, że autorka zdecyduje się także na napisanie pozostałych dwóch tomów z perspektywy Tylera, bo czuję, że bez tego moje serce się tak łatwo nie poskleja!