Więcej spodziewałam się po tytule 'Tokyo lifestyle book', a tymczasem wyszło bardzo subiektywnie samo 'style book'. Książka o sporych gabarytach i dużej ilości zdjęć, strona po stronie coraz bardziej rozczarowuje. Fotografie w większości kompletnie nietrafione i rzadko kiedy nawiązujące do opisywanych treści, kwes­tion­ował­abym­ również ich estetykę. Kompletny chaos, jakieś tam opisy dzielnic Tokio, kilka polecanych kawiarni i muzeów, coś z historii, czasem jakiś przepis kulinarny i - na co najwyżej podnosiłam w konfuzji brew - wywiady ze znajomymi autorki, które w większości okazały się wzajemnym klepaniem się po plecach bananowych dzieciaków po prywatnych uniwersytetach, pomstujących na patriarchat i obecną sytuację geopolityczną, z czego oczywiście wszyscy przedstawiali się jako artyści z wyższej półki freelancerzy, instragramerzy i inni designerzy. Bodajże jedyny wywiad, który się wyróżnił to ten z panem Kakutą, który z racji swojego wieku i doświadczenia faktycznie miał coś do powiedzenia. Wydaje się, że książka nie jest ani dobra ani zła, ale co najgorsze - kompletnie niepotrzebna.

Bardzo niestandardowa pozycja płytowa, przedstawiająca piosenki, monologi i skecze w wykonaniu artystów Teatru Syrena. Na pierwszej stronie płyty piękny hołd złożony postaci Dodka, wykreowanego przez Adolfa Dymszę w przedwojennych komediach, a na szczególną uwagę zasługują numery wykonywane przed Ludwika Sempolińskiego, genialnego mistrza drugiego planu w przedwojennych filmach - usłyszeć jego głos na płycie to było wielkie, pozytywne zaskoczenie.

Niezły koncert Van Halen nagrany w Japonii w 1989 roku w wielkim Tokyo Dome. Choć osobiście bliżej mi do klimatów Motley Crue, koncert porywa swoim rockowym klimatem lat osie­mdzi­esią­tych­, a wokal skłania do oderwania się na chwilę od rzeczywistości. W sam raz na początek weekendu.

Jamboree jednak nie jest dla każdego. Niestety mimo zróżnicowania kontynentalnego wykonawców, zniechęciła mnie mechaniczność utworów i ich niby pozorne niedopracowanie, odbierane przeze mnie jako folgująca powtarzalność. Mimo wszystko jednak uważam, że warto zapoznać się i z tym fragmentem muzycznej historii.

Bogaty przekrój utworów bluesowych solistek od lat 20 do lat 60 XX wieku, gdzie nie zawsze perfekcyjna jakość nagrań podkreśla 'brudnym realizm' tej muzyki jako surowej, ale i autentycznej w swoim przekazie. Człowiek przenosi się w czasie do zadymionych, ciasnych klubów w południowych stanach, by posłuchać po prostu dobrej muzyki.