Wspaniała biografia o niesamowitej osobistości, jaką była Simona Kossak. Narracja jest prowadzona ciekawie, znajdziemy tutaj sporo tzw. smaczków z życia ostatniej Kossakówny, miłośniczki natury i zwierząt, oddanej sprawie Pani profesor, która potrafiła zaskarbić sobie przyjaźń i miłość u prawie każdego zwierzęcia: począwszy od łobuza kruka, loszki Żabki (z którą spała w jednym łóżku), rysicy, saren, czy stadka pawi, które hodowała w środku puszczy, w chacie o wdzięcznej nazwie "Dziedzinka". Całość jest okraszona nigdzie nie publikowanymi zdjęciami jej towarzysza życia - Lecha Wilczka.

Wspaniałe kobiety, które przeżyły więcej, niż można sobie wyobrażać. Dla mnie są cichymi Bohaterkami, bo nigdy się nie poddały, były wierne swoim zasadom, miłości do Ojczyzny, a Ich waleczne serca zasługują na naszą pamięć i cześć.

Ciekawa, może nawet zbyt obsceniczna czy miejscami wulgarna, ale przybliża tylko wizję piekła w którym tkwi główna bohaterka... Finał zaskakujący.

Obrzydliwie romantyczna? Hmm, w którym momencie? Gorszego grafomańskiego dzieła, pisanego po pijaku (chyba) nie czytałam i mam nadzieję, że nie będę już czytała!